Titel: Bindi
Auteur: Maria Mosterd
Jaar van uitgave: 2009
Plaats van uitgave: Amsterdam
Pagina’s: 158
Beknopte samenvatting:
De hoofdpersoon is Maria Mosterd (eveneens de naam van de
auteur). Ze vertrekt samen met Loes naar India en komt er gelijk achter wat
voor een vreemd land het eigenlijk is. Eenmaal aangekomen op laats van
bestemming, ontmoet ze Liz, haar persoonlijke begeleidster. Maria moest naar
India gaan om daar haar verleden achter zich te laten en zich daar te richten
op het voor zichzelf opkomen. Maria en Liz besluiten vervolgens een hond te
nemen, die ze Bindi noemen (wat ook de naam is voor de rode stip op het voorhoofd
van een hindoeïstische vrouw). Ze ziet de hond als een therapeut; iemand waar
ze altijd bij terecht kan.
Liz gaat op vakantie en zodra zij terug is gekomen, gaan zij
en Maria naar Sri Lanka om hun visum te verlengen. In het hotel daar ontmoet ze
Dinu, waar ze toch wel meteen verliefd op wordt. Ze gaan terug naar India omdat
de visa inmiddels zijn verlengd. Eenmaal terug, mist Maria de jongen wel heel
erg. Na een worsteling over teruggaan naar Nederland of in India blijven, kiest
ze er toch voor om weer terug te gaan naar Nederland, naar haar familie.
In Nederland aangekomen ziet ze haar familie weer even, om vervolgens
naar een nieuwe inrichting te gaan. Daar moet ze een filmpje maken dat niets
zegt over hoe het daadwerkelijk in India was. Desondanks krijgt Maria toch
heimwee naar India en wil ze weer terug.
Maria krijgt groen licht en mag weer naar India. Ze verblijft
echter in een andere stad en in een andere huissamenstelling. Maria krijgt van
haar oma een voorschot op de 1000 euro die zij elk kleinkind geeft zodra deze
achttien wordt. Hiervan betaalt ze de reis van de jongen uit Sri Lanka om naar
India te vliegen. De jongen komt precies als Liz een weekje op vakantie is,
maar een andere leidster neemt haar taken gedurende de week waar. De gevoelens
blijken na aankomst weg te zijn en na vruchteloze pogingen vertrekt de jongen
weer naar Sri Lanka.
Uiteindelijk moet Maria weer terug na Nederland, waar
wederom haar familie op haar staat te wachten. Weliswaar moet Maria meteen weer
mee naar een nieuwe inrichting. Hier krijgt ze ruzie met een andere meid, die
de regels van de instelling zwaar heeft overtreden. Helemaal aan het eind ziet
ze een jongen uit haar verleden staan, waar ze gedurende het hele avontuur aan
heeft moeten denken. Ze begroet hem niet en negeert hem, ondanks prikkels om
dit wel te doen.
Persoonlijk waardeoordeel
Toen ik de voorkant van dit boek zag, was mijn eerste
reactie: nee. Dit ga ik dus echt niet lezen. Ik moest even op gang komen, maar dit boek lezen stuitte op veel interne weerzin. Ik vind dit persoonlijk geen goed boek. Qua
verhaal vond ik dit een van de betere, vooral omdat het autobiografisch is. Ik
vond het echter erg vervelend dat er steeds fragmenten tussendoor kwamen die
eigenlijk niet of nauwelijks aansluiting vonden bij de daar op volgende
stukken. Zo bijvoorbeeld:
Ik ben weer eens
alleen, voor de verandering. Morgen ga ik naar huis, tot woensdag, mijn hemel.
Maar ja, en verder kan ik echt niet goed slapen, ik word er helemaal gek van (p.86).
Nu begrijp ik dat dit gezien moet worden als een dagboekfragment, maar ik
vind dat deze en vele andere stukken voor het verhaal totaal irrelevant zijn.
Dit leidt (mij althans) heel erg af bij het lezen. Vervolgens wordt er
gesproken over de relatie met haar moeder die wel eens slechter is geweest.
Daarnaast vind ik het slordig dat er in een boek zo veel
spelfouten worden gemaakt. Sla een willekeurige bladzijde open en men kan daar
tenminste één spelfout ontdekken. Nu snap ik ook dat dit autobiografisch is en
dat Maria alles zelf heeft geschreven, maar je kunt er op zijn minst een
taalkundige/corrector naar laten kijken.
Ik kan niet veel goede fragmenten in het boek aanwijzen,
maar de volgende komt er wel erg bij in de buurt: Hij stak zijn hand door het raam, net als altijd. Ik keek Liz aan en
zag hoe boos ze werd. Bindi blafte gelukkig nog niet, volgens mij snapte hij
we; dat hij nu echt zijn mond moest houden. Ik pakte zijn arm stevig vasten gaf
hem aan Liz, die hem meteen pakte en naar beneden duwde, zodat hij klem zat
tussen de tralies van het raam. Alleen kon ze hem niet vasthouden, want hij
begon opeens heel erg te zweten, waardoor zijn arm te glibberig werd om vast te
houden (p.117). Dit fragment vond ik wel enigszins grappig, omdat het toch
meer humor in het verhaal probeert te krijgen. De humor in dit verhaal is dan
ook nauwelijks aanwezig.
Dit boek is, mocht het aangeraden worden, in principe voor
alle leerlingen te doen. Nu zeg ik in
principe omdat het boek niet altijd even gemakkelijk leest. Qua
woordbetekenis denk ik dat dit boek zeker goed te doen is voor alle scholieren,
ook vmbo-b. Wanneer je een verwerkingsopdracht of samenwerkingsopdracht met dit
boek zou doen, zou ik dat doen in de vorm van een eigen autobiografie
schrijven. Het kan zowel fictie als non-fictie zijn. De leerlingen kunnen dan
inspiratie halen uit dit verhaal, zodat ze zien op welke manier(en) je zo’n
verhaal zou kunnen schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten