Reactie op de recensie 'Onzichtbaar' door Raimond Jans

Reactie op de recensie van "Onzichtbaar" van Miranda Nieboer - door Raimond Jans

 Nou Miranda, dit is reeds de tweede keer dat ik ga reageren op jouw recensie. In deze recensie geef je aan dat het verhaal verwijst naar een waargebeurd verhaal, namelijk de Facebookmoord. Ik had daar al eens over gehoord, maar ik was er niet van op de hoogte dat, naar aanleiding van deze gebeurtenis, dit boek is geschreven. Het heeft me erg nieuwsgierig gemaakt en hierdoor ben ik het boek ook gaan lezen. Ik was erg verrast en onder de indruk van dit boek. Het verhaal begint met een heftige proloog. Als lezer weet je in eerste instantie niet waar deze gebeurtenis vandaan komt. De koppeling naar de Facebookmoord kon ik niet leggen. Na deze proloog nemen we een kijkje in de klas van Ana. Zij wordt door haar docent Nederlands geattendeerd op een schrijfwedstrijd. Ze twijfelt enorm of ze mee gaat doen, maar haar omgeving kan haar toch overhalen en ze blijkt talent te hebben. De eerste opdracht gaat over het schrijven van een autobiografisch verhaal: “De dag dat alles anders werd.” Het verhaal dat Ana schrijft blijken wij als lezer al te kennen. Het betreft hier namelijk de proloog. Ana en haar familie blijken iets vreselijks mee te hebben gemaakt. Ik vond die koppeling naar de proloog erg sterk!

 Middels de eerste citaat geef jij heel treffend de gevoelens weer van Ana. Door de dood van haar broertje dreigt het gezin uiteen te vallen. Moeder kan namelijk absoluut niet omgaan met deze gebeurtenis en vader is de hele tijd bezig om de woedeaanvallen van moeder te sussen. Ana wordt totaal vergeten en een beetje aan haar lot over gelaten. Ze cijfert zich de continu weg tot een moment dat alle ingekopte woede eruit komt. “Jullie zien me helemaal niet meer staan! En vooral jij, mam. Jij bent het ergste. Je bent alleen maar met jezelf bezig. Pap en ik doen er niet meer toe. Je kan niet eens blij voor me zijn! Het is een wonder dat je nog weet hoe ik heet.' Ergens besef ik dat ik te ver ga, maar jaren van opgekropte boosheid komen er nu uit. Ik kan niet meer stoppen. 'Alle aandacht gaat naar Daniël. Arme, zielige Daniël, en ondertussen besta ik niet meer voor jou. Wat ik ook doe, je ziet het niet eens. Verdomme, je weet niet eens hoe het met me gaat en waar ik me mee bezighoud. Volgens mij moet ik eerst worden vermoord voor je mij gaat missen!” (Onzichtbaar, p.65). Dit geeft de woede van Ana zeer krachtig weer en het beaamt ook het gevoel dat ik als zeker had. Ik vind het daarom echt heel goed dat je dit citaat in je recensie hebt gebruikt.

 Je geeft verder aan dat je verhaallijn van dader niet sterk en geloofwaardig vindt. Ime heeft in haar reactie aangegeven die mening niet te delen. Ik vind het heel goed dat Natasza Tardio de blik vanuit de dader heeft belicht. Het geeft een inkijk in de psychen van deze persoon. Het motief van de dader komt, gezien haar jeugdige leeftijd, op mij wel geloofwaardig over. Door hormoonwisselingen en groei gaat er heel wat om in het hoofd en lijf van een puberend kind. Er kan behoorlijk wat gewicht worden gelegd op zaken die er voor volwassen mensen veel minder toe doen. Aan de andere kant vind ik dat dit karakter echt onvoldoende wordt neergezet. De bedoeling is waarschijnlijk om de nodige spanning in het verhaal te brengen, maar het heeft op mij aversechts gewerkt. “Ik laat dit niet gebeuren. Genoeg is genoeg. In gedachten zie ik Ana voor me. Arme, zielige, verliefde Ana. En voor het eerst sinds de uitslag van vanmorgen begin ik te glimlachen. Het komt allemaal wel goed. Gewoon rustig blijven en focussen. Misschien is dit allemaal nog niet zo slecht. Later verliezen komen harder aan. En daarbij, misschien is alleen maar verliezen niet voldoende. (Onzichtbaar, p. 102). Het voegt voor mij niet veel toe en het wordt er niet veel spannender door. Het “rustig blijven en focussen” is ook niet echt noodzakelijk, aangezien ze een ander alles op laat knappen. Een puber die zo vol is van woede en een moord wil gaan beramen, komt meestal niet zo relativerend en wel overdenkend over. In die zin voelt het voor mij ook wat ongeloofwaardig aan.

Miranda, wederom mijn complimenten voor je goede recensie. Je ziet dat je mij zomaar voor de tweede keer hebt overgehaald om een boek te lezen uit jouw lijst en ik heb daar beslist geen spijt van. Inmiddels heb ik met leerlingen uit mijn klas dit boek besproken en ook een aantal van hen is aan het lezen geslagen. Ik ben beslist niet de enige die enthousiast is geraakt door jouw keuze…