Boy 7 – Mirjam Mous
Van Holkema en
Warendorf, Houten 2009
"Ik wist
niet wie ik was, waar ik was en hoe ik op deze verlaten plek terecht was
gekomen. Mijn kop deed barstens zeer, dat wist ik wel. Het was alsof iemand er
met een hamer alle herinneringen uit had geslagen – en hoe hard ik het ook
probeerde, ik kon ze niet meer terugvinden. Alles was ineens volkomen onzeker,
geheimtaal en niet te vertrouwen. Ik was er wel maar toch ook niet en dat gaf
een behoorlijk creepy gevoel. Meer dan creepy." (Boy 7. P. 5)
Korte Samenvatting:
Een jongen
komt bij in een snikhete, kale grasvlakte. Hij weet niet hoe hij daar
terechtgekomen is, waar hij vandaan kwam en zelfs niet meer hoe hij heet. Tot
zijn opluchting vindt hij een rugzak met daarin een mobiele telefoon. Met
behulp van de spullen in zijn rugzak, gaat hij verbeten op zoek naar zijn
verleden. Maar zolang hij zich niets herinnert, durft hij niemand te
vertrouwen.
Voordat hij
zijn geheugen verloor, heeft deze jongen (Sam Waters) alles wat hij weet
opgeschreven. Sam komt erachter dat hij samen met 5 andere jongens onderdeel is
van een illegaal wetenschappelijk experiment genaamd Cooperation X. Door een
plan voor zichzelf op te stellen, voor het geval hij zijn geheugen zou
verliezen, geeft hij zichzelf antwoorden zodat hij Cooperation X kan stoppen.
Sam komt
erachter dat Cooperation X een ziek bedrijf is dat jonge knullen programmeert
om ze dingen te laten doen die wereldwijd schokkend zijn. Hun macht reikt
vreselijk ver. Sam komt stukje bij beetje achter alle informatie die hij nodig
heeft om Cooperation X te stoppen. Uiteindelijk lukt hem dit op “ontploffende”
wijze.
Mijn mening:
Wat heb ik
intens genoten van dit Young Adult- boek van Miriam Mous. Het idee van een jongen zonder geheugen
die met terugwerkende kracht achter de waarheid moet komen sprak me aan en het
boek begon meteen ontzettend spannend. Als lezer weet je net zoveel als de
hoofdpersoon, waardoor ik merkte dat ik krampachtig aan het meedenken en
puzzelen was.
Hoe verder ik in het boek las, hoe grimmiger de sfeer wordt.
Mous heeft een simpele schrijfstijl en gebruikt veel dialogen, waardoor het
verhaal als een trein leest en ik het boek ook binnen een paar dagen heb
uitgelezen. Op het moment dat ik het boek weglegde merkte ik dat ik nog steeds
in de donkere, bijna depressieve, wereld van Sam zat.
Hoe meer Sam te weten komt over zijn geheugenverlies, hoe
meer verrassingen er zijn. Mous gebruikt spannende plotwendingen, houdt
informatie achter en laat door middel van een dagboek een stukje zien van het
verleden. Hierdoor vallen de stukjes langzaam op zijn plaats. Het verhaal laat
een ziek staaltje manipulatie zien. Zowel in het lezen van het verhaal en de
onwetendheid die je hebt, als in de verhaallijn, waarin blijkt dat Cooperation
X heel ver gaat met de manipulatie van personen.
Geschiktheid voor de beoogde lezer:
De schrijfstijl
van Mirjam Mous is gericht op de jeugd van nu. De hoofdstukken zijn kort en er
zit veel actie in, waardoor het verhaal op geen enkel moment saai wordt. Er
zijn niet veel beschrijvingen: de meeste details kom je te weten door
gebeurtenissen en dialogen. Het verhaal is erg spannend en er zijn ook steeds
nieuwe vragen die bij je opkomen. Ik vind dat Mous heel goed zorgt voor
identificatie met de hoofdpersoon. Het verhaal is overwegend spannend, maar
zorgt ook voor de nodige emotie. Ik denk dat zowel jongens als meisjes dit boek
geweldig kunnen vinden. Het thema dat de schrijfster behandelt in het verhaal
is actueel, waardoor adolescenten (net als ik) vast even zullen stilstaan bij
de vergaande gevolgen van manipulatie.
Hoi Helen, ik vind dit ook een erg mooi en spannend boek. Ik had het boek ook gekozen voor mijn fictie dossier A. Ik raad dit boek de leerlingen in de klas dan ook graag aan!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Esther
Deze reactie was overigens spontaan dus niet behorend bij fictiedossier B.
VerwijderenDag Helen, ik denk dat je met name het gedeelte "mening" (dat eigenlijk geen mening moet zijn, maar een beargumenteerde bespreking / waardering) iets meer moet uitbreiden. Dit gedeelte moet ongeveer een A4'tje omvatten. In de instructies lees je welke aspecten je aan bod kunt laten komen. Gebruik in ieder geval ook (APA) citaten waarmee je onderdelen van je bespreking illustreert. Dit geldt ook voor het laatste gedeelte van je recensie.
BeantwoordenVerwijderenReactie op de recensie van "Boy 7" van Helen Uijlenbroek.
BeantwoordenVerwijderenBeste Helen,
Ook ik ben erg gegrepen door het boek. Al vanaf de eerste bladzijde waarin Sam een gevoel omschrijft. “Zonder parachute uit een vliegtuig geduwd worden. Met een rotvaart in een auto rondscheuren, die je met geen mogelijkheid kunt besturen. In het diepe gegooid worden, terwijl je nooit zwemmen hebt geleerd. In een vreemde stad verdwalen en aan niemand de weg kunnen vragen omdat iedereen Japans spreekt. Zo voelde het. Maar dan allemaal tegelijk”. (Boy 7 p. 7) Een gevoel dat je als lezer begrijpt en herkent, alsof je midden in de nacht wakker schrikt en je afvraagt waar je bent. Het gevoel dat je wellicht weleens ervaart op het moment dat net je in slaap valt, als gevolg van een slaapstuit.
Mede door het zo goed omschrijven van dit soort gevoelens waan je je als lezer in de rol van hoofdpersonage Sam. Je omschrijft dat je hierdoor als lezer krampachtig meedenkt en puzzelt, dit heb ik ook zo ervaren. Dit wilde ik delen met anderen, vandaar dat ik het boek heb voorgelezen in mijn vorige klas, groep 8. Ik kan me dan ook erg vinden in jouw recensie.
Ik ben het met je eens dat door de simpele schrijfwijze en de vele dialogen je echt in de donkere, bijna depressieve wereld van Sam belandt.
“Lang leve de techniek. Ik ben gered! Dacht ik”. (Boy 7 p. 11) Dit is de afsluiting van hoofdstuk 1. Elk hoofdstuk eindigt met een cliffhanger die de lezer dwingt om verder te lezen. Doordat het boek vlot en krachtig is geschreven, is het voor de jeugd, maar ook voor mij als adolescent zeer aantrekkelijk. De hoofdstukken zijn kort en vol actie, maar zijn niet onwerkelijk. Dit vind ik de kracht van het boek en dit zal veel leerlingen motiveren om het te gaan lezen.
Ook ik heb verschillende emoties gevoeld bij het boek. Ik heb het meerdere keren gelezen en elke keer kom ik tot nieuwe ontdekkingen en kijk ik anders tegen het verhaal aan. Ik vind het mooi dat je aangeeft dat jongeren en adolescenten vast even zullen stilstaan bij de gevolgen van manipulatie. Ik moet hier niet te lang over nadenken, want het maakt me ook angstig. De techniek wordt steeds groter en de mens wordt steeds intelligenter. Wat als dit verhaal straks werkelijkheid wordt bij mens en dier? Hoe denk jij hierover? Is dat idee wel eens door je hoofd gegaan? Welk gedeelte in het boek vind jij het mooiste? Is dat de beginpassage die je beschrijft? De jongen die niet wist wie hij was, die zijn herinneringen kwijt was, wat hem een creepy gevoel gaf? (Boy 7. P. 5) Hoewel dit het begin van het boek is, is dit mijn favoriete deel. Door dit stukje ben ik geboeid geraakt en gebleven. Een compliment voor Mouse om zo’n sterk begin neer te zetten en dit tot het einde vast te houden.
Beste Helen, ik vind het boek Boy 7 een waardevolle toevoeging voor de blog. Ik ben net als jij geraakt en geboeid door dit boek en ik heb er intens van genoten. Technologie is mooi, maar we zien nu ook de gevaren. Dank je wel voor je recensie.
Groet, Esther van Beers
Reactie op de recensie "Boy 7" van Helen Uijlenbroek door Charita van den Berg
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb het boek "Boy 7" met veel plezier gelezen. Het las gemakkelijk, het verhaal is spannend maar bovenal wil je weten wat er precies met Sam is gebeurd en wie hem dit heeft aangedaan.
Graag wil ik reageren op het gedeelte "eigen mening" van Helen Uijlenbroek.
Zij beschrijft dat je door de vertelinstantie je als lezer net zoveel weet als de hoofdpersoon en dat dit ervoor zorgt dat je mee gaat puzzelen. Dat heb ik ook ervaren bij het lezen van dit boek. Vooral in het begin als Sam bijkomt in de grasvlakte en geen idee heeft wie hij is en hoe hij daar terecht is gekomen. Je wil graag verder lezen om achter de waarheid te komen. Wat ik dan wel jammer vind, maar dat is puur mijn persoonlijke smaak, is dat vanaf het moment dat Sam het notebook in handen heeft het puzzelen eigenlijk afgelopen is. Persoonlijk had ik het leuker gevonden als Sam puzzelstukjes bij elkaar had moeten zoeken in plaats van alles kant en klaar te lezen in zijn notebook.
Ik ben echter niet één en al lof over het boek. De manier waarop Mirjam Mous het verschil tussen nu en wat er reeds is gebeurd weergeeft met verschillende lettertypen spreekt mij erg aan, echter raakte ik in deel 4 in de war. Deel 4 gaat over hoe Sam op de grasvlakte terecht is gekomen. Deze gebeurtenis heeft al plaatsgevonden maar toch gebruikt Mirjam Mous het lettertype van het nu. Ik begrijp niet geheel wat haar visie hierachter is en ik was er dan ook van in de war. Had ik ergens iets gemist? Ook vind ik het jammer dat in deel 2 en 4 weinig commentaar wordt geleverd door Sam op de gebeurtenissen die hij leest in het notebook.
Het allerlaatste hoofdstukje zorgde ervoor dat ik nog een hele tijd heb nagedacht over het verhaal. Dit omvat slechts één bladzijde. Je leest kort iets over Lara, vijf jaar later. Het blijkt dat ook zij een chip in haar hoofd heeft. Is zij wel de dochter van de wetenschappers? Is zij eigenlijk Boy One, al is zij een meisje? Wat waren haar eigen acties in het verhaal en wat was gemanipuleerd? En is 'het nieuwe beleid' in Utrecht, Eindhoven, Amsterdam en Rotterdam dat van 'digital boy'? Wie heeft de chip bij haar verwijderd?
Al met al is het een spannend, niet voor de hand liggend verhaal. En ik ben het eens met Helen als zij denkt dat het verhaal voor zowel jongens als meisjes geschikt kan zijn. Persoonlijk raakte ik geïnteresseerd in het boek doordat het in mijn brugklassen een erg populair boek is voor het schrijven van een boekverslag.
Reactie op de reactie van Esther van Beers op "Boy 7" van Helen Uijlenbroek.
BeantwoordenVerwijderenHelen geeft in haar recensie aan dat zij verwacht dat adolescenten tijdens het lezen van Boy 7 na zullen denken over de mogelijkheden van manipulatie in de toekomst. Ik vind het interessant om te lezen dat jij aangeeft dit zelf ook te hebben ervaren. Zelf vind ik het themakeuze namelijk het interessantste aspect van het boek. Ik vind dat Mirjam Mous met dit thema gestalte geeft aan een nieuwe vorm van angst. Namelijk de angst dat de techniek negatieve uitwerkingen gaat hebben op ons leven. Of zoals jij zegt; we worden steeds intelligenter en de techniek wordt steeds groter. Ik denk dat het thema van het boek een goede afspiegeling is van de angst die mensen steeds meer gaan voelen. Als je als lezer hier nog niet angstig voor bent, heeft Mous in het boek genoeg tekenen gegeven om hier angstig voor te worden.
‘Waar was ik aan begonnen? CooperationX was nog veel groter en complexer dan ik had gedacht. Ze hielden zich niet allen bezig met implanteren en uittesten van microchips, maar met nog veel meer illegale prakijken’ (BOY7, p.189).
De scenes die in het boek worden beschreven lijken uit een sciencefiction film te komen. Dit is geen filmgenre waar ik van houd, maar doordat het boek in andere scenes dicht bij de realiteit blijft vind ik dit niet storend.
‘Ik droomde vannacht dat ik door twee witpakken naar het ziekenboegkamertje werd gebracht. ze legden me in een soort van tandartsstoel en dokter Rogers reed een akelig apparaat naar me toe en plakte draden op mijn hoofd. ‘Maak je niet druk,’ zei zijn vrouw. ‘We gaan alleen maar een paar vervelende herinneringen wissen’ (BOY7, p.151).
Ten slotte vind ik dat Mous de juiste keuzes heeft gemaakt voor de vorm van het boek en de hoeveelheid informatie die zij voor de lezer achterhoudt. Deze keuzes dragen zeker bij aan het leesplezier. Zoals Helen in haar recensie al aangeeft, ga je meedenken en puzzelen. Ik kan zo al een aantal leerlingen bedenken die ik dit boek zou aanraden vanwege het thema en de opzet. Daarbij vind ik het lettertype en zinsbouw geschikt voor moeilijke lezers.