Reactie door Miranda Nieboer op de recensie van Ime van Berloo en op de reactie van Brigitte van Beekum over het boek 'De vliegeraar

Reactie door Miranda Nieboer op de recensie van Ime van Berloo en op de reactie van Brigitte van Beekum over het boek 'De vliegeraar'.

Ook ik wil heel graag reageren op de recensie van Ime van Berloo en de reactie van Brigitte van Beekum over het boek ‘De Vliegeraar’. Met stip op 1 mijn mooiste boek ooit. Ik weet nog dat ik het gekocht had, vlak nadat het uitgebracht was, en ik het één ruk uitlas. Het verhaal van de vriendschap tussen Amir en Hassan die op een ontzettend wrede manier stukloopt en de ruimte waarin het allemaal afspeelt zo mooi omschreven wordt, vind ik prachtig. Hosseini beschrijft zo mooi, dat het je niet meer loslaat. Je waant je echt in het verre Afghanistan. Je krijgt inzicht in de cultuur en de omgeving. Het boek ontroerde me en liet me niet meer los. Met afschuw heb ik het stukje van het in elkaar slaan van Hassan gelezen, zo wreed. De volgende passage waarop Amir het in elkaar van Hassan van een afstandje bekijkt, vond ik erg aangrijpend. Ik had een laatste kans om een beslissing te nemen. Een laatste kans om te beslissen wie ik zou worden. Ik kon die steeg in stappen, voor Hassan opkomen- zoals hij al die keren in het verleden voor mij was opgekomen- en aanvaarden wat er met me zou gebeuren. Of ik kon wegrennen. Uiteindelijk rende ik weg. Ik rende weg omdat ik een lafaard ben. p.76.

Brigitte reageert op Imes recensie dat ze twijfelt over de echtheid en de gelijkwaardigheid van de vriendschap tussen de jongens. Ik begrijp haar twijfel wel, zeker als je de passage leest die zij citeert. Echter denk ik dat die passage een houding is van Amir. En niet wat hij daadwerkelijk voelt. Hij is helemaal niet mijn vriend! had ik bijna uitgekraamd. Hij is mijn bediende! Had ik dat echt gedacht? Natuurlijk niet. Natuurlijk niet. Ik behandelde Hassan goed, als een vriend, beter zelfs: meer als een broer. Maar als dat zo was, waarom speelde ik alleen met Hassan als er niemand anders in de buurt was? p.41.

Ik ben van mening dat dit een houding is van Amir. In een land waar er grote verschillen in rangen en standen zijn, is zo’n plotselinge afwijzende reactie van Amir misschien wel begrijpelijk. .  De kinderen worden van jongs af aan opgevoed met de ongelijkheid tussen klassenverschillen. Hij schaamde zich voor de vriendschap met Hassan, een Hazara, tegenover de stoere Assef, Wali en Kamal.

In de laatste passage  gaat Amir vliegeren met zijn zoon. De volgende citaat gaat over zijn zoon, maar indirect ook over Hassan kan ik me zo voorstellen. ‘Voor jou doe ik alles,’ hoorde ik mezelf zeggen. Toen draaide ik me om en begon te rennen. Het was maar een glimlach, meer niet. Dat maakte heus niet alles opeens goed. Het maakte helemaal niets goed. Iets heel kleins.’ P.345.

Dit is voor mij een bevestiging dat de vriendschap tussen de jongens heel diep heeft gezeten, ondanks de klassenverschillen. Een prachtig boek!

Reactie door Mariska Craenmehr op de recensie van Miranda Nieboer over 'Test'

Reactie door Mariska Craenmehr op de recensie van Miranda Nieboer over 'Test'

Ik ben het sterk met Miranda eens wanneer ze spreekt over de gemengde gevoelens die ze heeft bij de levensechtheid van het personage. Ook ik vond dat het personage te weinig werd uitgediept in het boek en af en toe zelfs lauwtjes reageerde op datgene wat hem overkwam of wat van hem gevraagd werd zoals in de volgende passage: 'Daarna durfde ik pas naar de haan te gluren. De kop lag er half af. Ik kon zo in zijn nek kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik liet de schop vallen en strompelde via het schuurtje naar buiten. Toen kotste ik mijn ontbijt eruit.'(Test, blz.113)

Het einde van het verhaal werpt een heel ander licht op het complete boek. Ik ging het boek een stuk meer waarderen, wat Miranda ook reeds aangeeft in haar recensie. Dan pas vallen alle puzzelstukjes op hun plek en krijgt het verhaal zijn waarde. Wellicht had de schrijfster tijdens het verhaal al wat meer informatie kunnen geven over wat er achter de schermen gaande was.Tevens denk ik dat de schrijfster veel meer spanning in het verhaal had kunnen geven door bijvoorbeeld meer aandacht geven aan de tijdstructuur binnen het verhaal. Zeker omdat Elvis werd geacht bepaalde opdrachten binnen een bepaald tijdsbestek te voltooien. Zo had ze het verteltempo kunnen versnellen of juist wat meer kunnen vertragen op de juiste momenten. Ook andere spanningselementen zoals informatiedosering en het inbrengen van een cliffhanger had de schrijfster meer uit kunnen buiten.(Van Boven en Dorleijn, p. 293)

Doordat de juiste spanningsopbouw ontbrak en ook de emotie van de jongen te weinig was uitgediept vond ik het boek af en toe te langdradig en zelfs saai worden. net als Miranda kon ik me dan ook totaal niet identificeren met het hoofdpersonage Elvis.
Ik denk dat het verhaal zeker jongeren aan zal spreken. Ik twijfel er echter aan of ze het boek met plezier zullen uitlezen, zeker gezien het feit dat het boek af en toe de spanning mist.

Literatuur:

• Mous, M.,Test, Houten: Het Spectrum.(2013)
• Van Boven en Dorleijn, Literair Mechaniek, (Bussum 2013)

Reactie door Ime van Berloo op de recensie van Miranda Nieboer over het boek 'Onzichtbaar'

Reactie door Ime van Berloo op recensie ‘Onzichtbaar’ van Miranda Nieboer

Hierbij reageer ik op de recensie van ‘Onzichtbaar’ van Miranda Nieboer. Ik kende het boek niet en ben het gaan lezen naar aanleiding van jouw recensie. Ik deel jouw mening dat het een zeer spannend en heftig boek is.

Aangrijpend vond ik vooral om te lezen hoe Ana zich staande probeert te houden in een gezin vol verdriet. Ieder verwerkt de dood van haar broertje op zijn/haar eigen manier. De eenzaamheid, het verdriet en de boosheid van Ana worden heel goed beschreven. De passages die jij noemt grepen mij ook aan. Ook dit stukje is voor mij heel erg treffend: Ik wil geen dagen meer waarop alles anders wordt. Ik wil gewone dagen. Saai, zonder vreselijke gebeurtenissen. Ik wil dat alles weer is zoals het hoort te zijn. (Onzichtbaar, p.46).

De passage, die jij noemt, waarin Ana verschrikkelijk boos wordt op haar moeder is erg confronterend. Ik begrijp dat jij dit één van de meest indrukwekkende en heftige passages vond. Ik deel jouw mening.

Je benoemt verder dat je vindt dat de verhaallijn van de dader, niet sterk en geloofwaardig vindt. Deze mening deel ik niet met je. De dader, Ymke, heeft een enorme haat en boosheid jegens Ana. Dat wordt ontzettend goed beschreven. Dat voor ons, als volwassene, de aanleiding van deze boosheid ‘te klein/onschuldig’ is, kan voor een puber heel anders zijn. Hun belevingswereld en relativeringsvermogen zijn natuurlijk totaal anders. Thomas, die totaal niets met de hele situatie te maken heeft, heeft zich volledig laten beïnvloeden door Ymke. Hij  moest het aanpappen met Ana en hij moest de moeder van Ana wat aandoen.

Vanaf hun 12e jaar zijn adolescenten zoekende naar een eigen identiteit. Bovendien zijn ze door de vele stemmingswisselingen en de ongecontroleerde lichamelijke veranderingen die ze dan ondergaan, enorm beïnvloedbaar door hun omgeving. (Leesbeesten en boekenbeesten,p.74)

Ik zou dit boek zeker aanraden bij leerlingen uit mijn klas. De Facebookmoord in 2012 in Arnhem is aanleiding geweest van het schrijven van dit boek. De verhaallijn in Onzichtbaar loopt enigszins parallel met de Facebookmoord.

Geraadpleegde bronnen:

- Coillie, J. (2012). Leesbeesten en boekenfeesten. Leuven: Davidsfonds.  
- Tardio, N. (2014). Onzichtbaar. Alkmaar: Kluitman.
 

Reactie op recensie dichtbundel ' Ik zoek een woord' van Helen Uijlenbroek

 

Ik reageer op de recensie van het boek Ik zoek een woord van Helen Uijlenbroek. Ik heb zelf in het basisonderwijs gewerkt en daar heb ik deze dichtbundel wel eens gebruikt. Door jouw recensie werd ik enthousiast gemaakt om Ik zoek een woord ook in het VO te gaan gebruiken.

Ik ben het helemaal eens met je positieve recensie. De dichtbundel is inderdaad breed toepasbaar en zoals je zegt; “luchtig, grappig, divers en origineel”. Leuk dat je opmerkt dat poëzie te maken heeft met smaak en de mening van iedereen kan verschillen. Ik vind dat vooral opmerkelijk ten opzichte van je eigen keuzes voor gedichten. Het gedicht van Erik van Os noem je “makkelijk en saai”, terwijl één van je favorieten naar mijn mening precies hetzelfde is. “Ruiter” is minstens zo inspiratieloos.

Beide gedichten hebben geen diepgang, zijn kinderlijk en kort. Hoe bijzonder is het dan dat het ene gedicht tot je favorieten behoort en het andere gedicht wat jou betreft té simpel is? Naar mijn mening zijn beide gedichten interessant, ze hebben te maken met taal, er zit een duidelijke stijl in verwerkt, ze zijn grappig en kort. Zelf vind ik “Wens” leuker en veel mooier. Er zit een boodschap in en ook wat diepte.

Uiteindelijk komen we beiden tot dezelfde conclusie; gedichten en poëzie; iedereen heeft er zijn eigen mening over. En dat mag ook. Dat is juist leuk, hoe had ik anders deze recensie kunnen schrijven?

Mijn eigen favoriete gedicht heeft te maken met de titel van de dichtbundel:

(Hans & Monique Hagen, Ik zoek een woord, P.126)

Helen, ik ben geïnspireerd geraakt over je promotiepraatje wat betreft het gebruik van deze dichtbundel in je bovenbouwklassen. Ik denk ook dat je gelijk hebt en dat de leerlingen wel openstaan voor poëzie, maar dat het soms onze eigen angst is om er iets mee te doen. Ik ga volgende week ook eens een gedicht “droppen” aan het begin van mijn les. Je hoort nog van me wat ze ervan vonden…