Recensie van het boek "Een gemeen spelletje' van Julia Jarman geschreven door Ewald Hermsen

Auteur: Julia Jarman
Uitgave: 2008
Originele titel: Hangman
Jaar van originele publicatie: 1999
Vertaald uit het Engels door: Karin Breuker
Titel: Een gemeen spelletje
Uitgeverij: Clavis
Plaats van uitgave: Amsterdam
Pagina's: 144






De week

Op maandag staarde je me aan.
Op dinsdag trapte je tegen mijn stoel.
Op woensdag noemde je me een kneus.
Op donderdag verstopte je mijn tas.
Op vrijdag trok je aan mijn haar.
Op zaterdag daagde je me uit.
Zondag was ik weg. (pag. 136)

Korte samenvatting

De hoofdpersoon Tony krijgt in het begin van het boek te horen dat een jongen die hij kent uit zijn jeugd, Danny, van school gaat veranderen en bij hem op school komt. Toby is met Danny opgegroeid maar steeds meer begon Toby te ontdekken dat Danny anders is: zijn haar is anders, hij houdt van klassieke muziek, hij praat anders, hij hinkelt met de meisjes. Toby is kortgezegd niet blij dat Danny bij hem op school komt. Hij probeert aansluiting te vinden bij de stoere jongens in zijn klas en hij wil niet geassocieerd worden met Danny. Ook de vrienden van Toby, Nick en Callum zien Danny niet zitten. "Je kon niet hebben dat anderen je samen met hem over het schoolplein zagen lopen." (pag.16)
Al vanaf het eerste moment gaat het mis. Danny wordt door de lerares geïntroduceerd als Danny Lamb en prompt begint iemand in de klas te blaten. De pesterijen nemen hand over hand toe en de reacties van de volwassenen zijn contraproductief. "Ze (mevrouw Pepper) vertelde dat Danny in het vervolg toestemming zou krijgen om in de pauzes met één andere leerling binnen te blijven. Nick kon zijn oren niet geloven. (...) Nick was razend. Waarom kreeg die sukkel zo'n voorkeursbehandeling?" (pag.38)
De pesterijen lopen echt uit de hand als de leerlingen op schoolreis naar Normandië gaan. Danny wordt ingedeeld in de kamer van de stoere jongens. Nick is woest. 'Sukkel. Sukkel. Sukkel. Sukkel. Die slome sukkel komt mooi niet bij ons op de kamer." (pag. 66) Hij bedenkt samen met de andere stoere jongens een plan om Danny achter te laten in een museum, terwijl de bus verder gaat. Het plan slaagt, maar het loopt uit de hand wanneer Danny de weg kwijt raakt in Frankrijk en uiteindelijk in een ziekenhuis belandt. Het boek eindigt ermee dat de daders op verschillende manieren bestraft worden voor hun wangedrag. Danny gaat naar een andere school.

Reactie op recensie van Pia over Thea Beckmans "Kruistocht in spijkerbroek" door Ewald Hermsen

Mening

Ik was erg verrast door de keuze van Pia voor Kruistocht in spijkerbroek.

Dit boek is een ankerpunt geweest in mijn jeugd en ik heb het een keer of zeven gelezen, ik ben de tel kwijt.

Deze blog bood mij de gelegenheid om het boek opnieuw te lezen en het heeft niks verloren van zijn poëtische zeggingskracht. Thea Beckman kan als geen ander boeken schrijven die je een beeld geven van de tijd die ze beschrijft.

Ik durf wel te zeggen dat een groot deel van mijn geschiedenisonderwijs aan de basisschoolkinderen gebaseerd is op de boeken van Thea Beckman.

Ik ben het volledig eens met Pia dat de beoogde lezer zich uitstekend kan identificeren. Ik zie mezelf in gedachte al een algebrales geven aan een voorbijganger in de middeleeuwen zoals Dolf deed. Ik hoor mezelf uitleggen hoe besmettelijke ziektes bestreden moeten worden en ik voel de angst van Dolf om voor ketter uitgemaakt te worden in deze strengreligieuze tijd.

Pia schrijft hoe de lezer ervaart dat kennis van het verleden kan verklaren waarom wij vandaag denken en doen zoals we dat doen en dat is de spijker op zijn kop. Inderdaad staat dit boek vol met universele, principiële waarden en normen die tot op de dag van vandaag geldig zijn, misschien wel meer dan ooit in het huidige verwarrende tijdsgewricht.

Ik denk dat Pia zich nog voorzichtig uit in haar voorspelling dat we over pakweg tien jaar een type Oculus Rift opzetten en ons in elk gewenste wereld kunnen begeven. De augmented realitybrillen liggen al klaar.

Maar technische hulpmiddelen zijn overbodig: de tijdmachine ligt al klaar, bij mij in de vorm van een stukgelezen exemplaar van "Kruistocht in spijkerbroek".

Een blijvende aanrader

Ewald Hermsen

Geraadpleegde bronnen:

• Beckman, T. (1973) Kruistocht in spijkerbroek. Rotterdam: Lemniscaat

Recensie gedichtenbundel "Wakend over God"van Joost Zwagerman door Ewald Hermsen

Titel: Wakend over God
Auteur: Joost Zwagerman
Jaar van uitgave: 2016
Uitgeverij: Hollands Diep, Amsterdam

Samenvatting:

Joost Zwagerman heeft met de bundel "Wakend over God" zijn laatste boek geschreven. Hij pleegde zelfmoord op 8 september 2015 in zijn woonplaats Haarlem. De gedichtenbundel beschrijft, gezien door de ogen van een naamloze ik, zijn gevecht met God, het geloof en zijn plaats in Gods schepping. Joost schrijft er in een mailcontact met kunstenaar Marc Mulders het volgende over:

16 mei 2015: "Intussen moet ik je bekennen dat deze nieuwe gedichten, gefocust op mijn worsteling met Hem, het allerpersoonlijkste en -intiemste is dat ik ooit schreef (al kun je natuurlijk nooit jezelf en je creaties echt goed beoordelen). Tien jaar geleden had ik deze gedichten niet kunnen of durven schrijven. Nu, de vijftig voorbij, ben ik ook de schaamte voorbij, d.w.z. de schaamte om in een steeds meer van God los rakende samenleving het gesprek met God aan te gaan, zonder direct naar zijn gunsten te dingen."  (1.)

Marc Mulders heeft bij 12 gedichten illustraties gemaakt, verschenen in een kunstuitgave van 99 editions, een serie van 99, inmiddels uitverkochte, gesigneerde bundels. (zie onderstaande illustratie) (2.)

Misschien geeft het gedicht Meester het beste de inhoud weer:

Meester stelt in de klas een vraag.

Jij bent niet in die klas.

Je moet wachten, op de gang.

'Wanneer is iets kunst?'

De kinderen schrijven een antwoord op.

Tom/Kick: Als het mooi is.

Max: Als het zomer is.

Bodhi: Als het een beetje cool is.

Ebba: Als je in een museum bent.

Jules: Als het licht geeft.

Selma: Als je je best hebt gedaan.

Quirijn/Kesso: Als iets glimt.

Jouw antwoord doet niet mee.

'Als God Zijn zegen geeft.'

Altijd sta je te wachten,

en altijd is het wachten

op een langer wachten.

Meester laat je achter in de gang.

Je staat er nog, nu al zo lang.

(blz. 80) (3.)

Recensie van het boek 'Slecht' van Jan Simoen geschreven door Ewald Hermsen

Recensie 'Slecht', Jan Simoen, door Ewald Hermsen

Auteur:  Jan Simoen
Uitgave:  2013
Titel:  Slecht
Uitgeverij:  Noordhoff Uitgevers BV,
Plaats van uitgave:  Groningen/ Houten
Pagina’s:  68


Korte samenvatting

Dit boek gaat over Nathan Deweerdt. Het boek begint op het moment dat Nathan in een verhoorkamer zit. Hij heeft iets uitgevreten en hij wordt daarover ondervraagd door inspecteur Vuerinckx, door Nathan aangeduid als 'de snor'. Al snel wordt duidelijk dat hij een relatie heeft gehad met Elke en dat het misging toen Elke, vanwege een ruzie met hem, steun zocht bij Raf, in Nathans woorden 'De marginaalste idioot tussen hier en Temptation Island!' (blz. 20) (1.) We leren Nathan kennen als een jongen die regelmatig in de problemen komt en al een klein strafblad heeft opgebouwd voor met name vandalistische activiteiten. Nathans vader is ervandoor met 'een blonde stoot met benen tot onder haar oksels' (blz. 9). Dientengevolge leeft Nathan bij zijn moeder en we komen er in het boek achter dat hij ook echt als een moederskindje beschouwd kan worden. Hij ondervindt de onvoorwaardelijke steun van zijn moeder, bij alles wat hij goed of fout doet. Hij heeft zijn moeder in zijn broekzak zitten waar het financiële ondersteuning betreft. Bij onderhandeling over zakgeld opent Nathan met tien. Per maand? Per week? Per dag? Moeder wordt steeds panischer. Ze ronden het af op vijf euro per dag. Nathan voelt zich op dat moment echt slecht... maar ja... hij heeft geld nodig.
We leren Nathan kennen als een jongen met een kort lontje, die ook agressief met zijn vriendin omgaat. Als hij haar op de kermis ziet zoenen met Raf grijpt hij haar bij de keel. Ze verbreekt op dat moment definitief de relatie met Nathan '...jij bestaat niet meer voor mij.' (blz. 34). Als duidelijk wordt dat zijn moeder hem niet wil komen halen uit de cel 'Laat hij het deze keer maar zelf uitzoeken' (blz. 51) breekt Nathan en slaat hij door: de waarheid komt aan het licht. Uiteindelijk kom je erachter wat zich heeft afgespeeld tussen Nathan en Elke. Het boek heeft een open einde.

Reactie op recensie "Smiley" van Lotte Boot

Reactie op de recensie die Brigitte van Beekum schreef over het boek "Smiley" van Lotte Boot.
Reactie geschreven door Ewald Hermsen.

Dit boek is me aangeraden door Brigitte. Zij vertelde mij dat dit boek me zeker zou aanspreken en dat het een intrigerend boek is. Ik heb het boek in één adem uitgelezen en aansluitend de documentaire "Gangland - You rat, you die" gekeken. De documentaire blies me nog meer van mijn sokken dan het boek zelf.

De cover past inderdaad bij het verhaal, zoals Brigitte terecht opmerkt, omdat het een illustratie is van een sleutelscène uit het boek.
De hoofdpersoon Julia is, blijkt uit het verhaal, op zoek naar aandacht en geborgenheid. Haar moeder is overleden bij de vlucht van Mexico, haar geboorteland, naar de V.S. en haar vader werkt zo hard dat ze er feitelijk alleen voor staat. Dat is ook de reden dat ze geborgenheid zoekt bij een ogenschijnlijk onschuldige jeugdbende SM-11 die haar kameraadschap en aandacht biedt. Ze is in de ban van Dante, de leider van de "clique" (een afdeling van SM-11) en als ze wordt uitgenodigd om het feest van de doden te vieren, de Día de los Muertos, schminkt ze zichzelf als Santa Muerte, de heilige dood. Ze zet daarmee een belangrijke stap richting de gang en los van haar familie. 
Haar oma noemde Santa Muerte "Een beschermheilige voor criminelen, dat is het. Ze is de duivel" (blz. 72) (1.)En hier wordt Santa Muerte vereerd. De toespraak die Dante houdt is een vooraankondiging van Julia's einde. " 'Wie staat er bij ons op nummer één?' roept Dante nu begeesterd uit terwijl hij zijn blik over de hoofden laat glijden. 'Diós! God... voor Hem leven we!' scandeert de menigte. 'Wie staat er op twee?' roept Dante weer. 'Moeder... voor haar leven we!' reopen de toeschouwers uit.  'En wie staat er op drie?' 'StreetMaffia-11,' schreeuwen de feestgangers nu uitzinnig.  'Voor de gang sterven we.' (blz. 71) Het is ook tijdens dit feest dat Julia haar eerste tatoeage laat zetten: drie stipjes tussen duim en wijsvinger. De stipjes symboliseren de drie manieren om de gang te verlaten: het ziekenhuis, de cel of de dood. Naar mijn mening staat de cover dus voor Julia's lotsbestemming: ze is gemarkeerd voor de dood.

Recensie 'Allemaal willen we de hemel' - Els Beerten door Ewald Hermsen

Allemaal willen we de hemel - Els Beerten

Titel: Allemaal willen we de hemel
Auteur: Els Beerten
Jaar van uitgave: 2010
Plaats van uitgave: Amsterdam - Antwerpen
Uitgeverij: Em. Querido's Uitgeverij BV



'For us there is only the trying. The rest is not our business.'  T.S. Eliot, Four Quartets (1.)

Samenvatting:

Het boek van Els Beerten vertelt het verhaal van Jef en Ward, twee vrienden die opgroeien in Vlaanderen, in een mijnwerkersstreek. Het verhaal wordt wisselend beschreven door de ogen van Remi Claessen, de jongere broer van Jef, Renée Claessen, de jongere zus van Jef, Jef Claessen zelf en Ward Dusoleil. Het is oorlog, 1942, als Ward toetreedt tot de plaatselijke fanfare. Ward speelt zo prachtig saxofoon dat iedereen onder de indruk is. Vooral Renée die als een blok voor hem valt. Maar de liefde is over als Ward, samen met Jef, lid wordt van het Vlaams Nationaal Verbond. De beide jongens zijn door een priester overgehaald om op een partijbijeenkomst te verschijnen, onder het mom dat de bolsjewieken een groter gevaar vormen voor de katholieken dan de Duitse bezetters. Als de vader van Jef erachter komt dat Jef zich bij het VNV heeft aangesloten krijgt Jef de wind van voren. Hij buigt en trekt zich terug. Maar Ward zet door, vastbesloten een held te worden en overtuigd van de goede zaak. Hij vertrekt naar het Oostfront. Na de oorlog durft Ward niet meer terug te keren en hij duikt onder in Duitsland, onder een valse naam. Jef wordt een held tegen wil en dank en hij krijgt een medaille voor het gedeeltelijk verijdelen van een aanslag op een groep verzetsstrijders. Alleen Ward en Jef weten de waarheid, maar Ward schuilt in Duitsland en Jef zwijgt over de ware toedracht. Als Ward uiteindelijk terugkeert in Vlaanderen wordt hij gevangengenomen om terecht te staan. Jef wordt opgeroepen om te getuigen. De apotheose van het boek vindt plaats tijdens de rechtszaak, die een dramatische ontknoping krijgt.