Recensie 'Hou van mij' van Corien Botman en Yasmine van Leur door Suzanne de Jonge

Auteur: Corien Botman
Jaar van uitgave: 2009
Titel: Hou van mij
Plaats van uitgave: Amsterdam
Uitgeverij: Querido

Korte samenvatting:
Monisha woont samen met haar moeder en haar vriend Fred. Zij hebben 2 dochters: Ayesha en Ganabai.
De moeder van Monisha heeft vooral aandacht voor Fred, waardoor Monisha veel ruzie heeft, wat haar doet besluiten om weg te gaan thuis. Ze komt begeleid te wonen op 'Schapendrift'. Contact met haar moeder is er niet, maar ze mist haar zusjes.
Als ze tijdens het uitgaan met oude vriendin Rosana Lewis tegenkomt, wordt ze verliefd. Lewis heeft echter al een vriendin, welke zwanger is. Lewis kiest uiteindelijk voor zijn vriendin waardoor de relatie tussen Monisha en Lewis stopt. Inmiddels heeft Monisha van haar vriend Gabrio gehoord dat haar moeder op zoek gaat naar haar familie in Indonesië. Het leven is niet wat ze ervan verwacht en Monisha besluit om het anders te doen. Ze verhuist naar een studentenwoning en het contact met haar moeder en Fred wordt beter.
  
Eigen mening:
Als moeder van een tweejarige dochter, kan ik me niet voorstellen dat er ooit iets belangrijker voor je is dan je eigen kind. Ik vind het verdrietig voor Monisha dat ze zich verlaten en alleen voelt. De band tussen een moeder en haar dochter wordt regelmatig als een unieke band omschreven. Een band die bepalend is voor de ontwikkeling van een dochter. Voor mij onbegrijpelijk dat deze band zo verstoord kan worden.

'Als je het er niet mee eens bent, rot je maar op. Daar kwam het op neer.' (Hou van mij, p. 56)

Het is een vaak gehoord verhaal dat meisjes uit een onstabiel thuis, de liefde waar ze zo naar verlangen, op verkeerde plaatsen zoeken en denken te vinden. Het maakt me dan ook verdrietig als ik lees dat ook dit gebeurt bij Monisha, zeker omdat ik mij bewust ben van het feit dat dit verhaal op waarheid is gebaseerd.

'Vorig jaar heb ik Fred nog bedreigd.' (...) 'Hou je bek of ik sloop je! Ik hoef maar één telefoontje te plegen en je hele familie is dood.' Dat was een beetje overdreven, maar ik ging toen met een jongen die een paar gangsters kende.' (Hou van mij, p. 67)

Het boek heeft indruk op mij gemaakt door de realistische beschrijving en het besef dat ik kinderen en leerlingen ken of in mijn klas heb die in een zelfde soort situatie zitten. Ik kan alleen maar hopen dat het net zo goed afloopt als dit verhaal. Ik voel opluchting en geluk als ik lees hoe goed het uiteindelijk met Monisha gaat. Ik bewonder haar doorzettingsvermogen en de wil om een leven te leiden waar ze trots op kan zijn.

'Ik ga weg, Lewis,' zeg ik gauw. 'Alleen. Ik vind het doodeng, maar het moet.' (Hou van me, p. 153)

Geschiktheid:
Gebaseerd op het leven van Yasmine, is het boek eigenlijk gelijk al geschikt voor de genoemde doelgroep: vanaf ca. 15 jaar. Ik denk dat het zoeken naar liefde en genegenheid aanspreekt en voor velen zelfs herkenbaar zal zijn. Vooral bij mijn leerlingen van niveau 2 (mbo detailhandel) zou ik dit boek gebruiken. Deze leerlingen hebben herkenbaarheid nodig om geïnteresseerd en gemotiveerd te blijven. Liefde, (verstoorde) relaties en vriendschap sluiten aan bij de belevingswereld van leerlingen met deze leeftijd. Op niveau 2 kom je helaas regelmatig leerlingen tegen die verstoorde relaties, een onstabiele thuissituatie en een vertekend zelfbeeld hebben. Door de goede afloop hoop ik dat leerlingen die zich net zo verloren voelen als Yasmine/ Monisha zien dat, hoe kansloos het ook lijkt, er altijd een goed einde mogelijk is.    

Recensie 'Koning van Katoren' van Jan Terlouw door Suzanne de Jonge

Auteur: Jan Terlouw
Jaar van uitgave: 1971
Titel: Koning van Katoren
Plaats van uitgave: Rotterdam
Uitgeverij: Lemniscaat

Korte samenvatting:
Stach werd geboren op de avond dat de koning van Katoren overlijdt. De volgende dag overlijdt ook de vader van Stach, wat zijn moeder niet aankan en daardoor ook komt te overlijden. Stach wordt opgevoed door zijn oom: Gervaas.
Gervaas stelt Stach voor om de nieuwe koning van Katoren te worden. Om dit te kunnen worden, krijgt Stach 7 (op het eerste gezicht onmogelijk uit te voeren) opdrachten van de ministers, welke hij moet vervullen.
Onderweg ontmoet Stach Kim. Zij helpt hem bij het voltooien van zijn opdrachten. Mede door haar hulp wordt Stach uiteindelijk de nieuwe koning van Katoren en trouwt hij met Kim. De ministers krijgen nu op hun beurt allerlei opdrachten om te vervullen, maar zijn geen minister meer. De burgemeesters die Stach hebben geholpen bij zijn laatste opdracht worden aangesteld als nieuwe ministers.

Eigen mening:
Ik heb dit boek gelezen toen ik zelf op de middelbare school zat. Naast dat ik het toen een leuk boek vond, wist ik echter niet veel meer van het verhaal, wat mij nu weer voor dit boek heeft laten kiezen.
Als oud-politicus heeft Jan Terlouw een aantrekkelijk en leuk verhaal geschreven met goed gekarakteriseerde ministers die vooral hun eigenbelang voorop stellen.

'In de ministerraad rommelt het. In hun hart vinden ze de ministers het helemaal niet zo prettig dat Stach zijn eerste opdracht zo waardig heeft volbracht. Lijkt het niet of zij tekortgeschoten zijn? Vooral meneer Pardoes, de minister van IJver, is in zijn wiek geschoten. Hij probeert zich groot te houden door te zeggen: 'Jammer dat ik zelf nooit de tijd heb gehad om even naar Decibel te gaan. Dan was het al veel eerder in orde gekomen.' (Koning van Katoren, p. 34)

De moed, wilskracht en het doorzettingsvermogen van Stach spreken mij aan. Het is duidelijk dat de ministers hem willen tegenwerken, maar toch gaat Stach steeds met opgeheven hoofd en frisse moed een nieuwe uitdaging aan.

''Je zult geen koning van Katoren worden, prevelt minister Zuiver. 'Geloof je in tovenaars?'
'Niet erg. Ik heb er nooit een gezien.' 
'Dat moment staat voor de deur. Na lang beraad hebben we besloten dat je ongeschikt bent om koning te zijn. Daarom hebben we als zesde opdracht iets gekozen wat je niet zult volbrengen.'
'Zegt u het maar,' moedigt Stach opgewekt aan.' (Koning van Katoren, p. 148)

Het verhaal speelt zich af op fictieve plaatsen. Zoals hierboven ook geciteerd, spelen er personages mee in het boek die niet daadwerkelijk kunnen bestaan. Ook de plaatsen, Ekilibrie of Uikumene, bestaan niet.
Vaak stoort het mij als ik me besef dat een verhaal nooit echt waar, of op waarheid gebaseerd kan zijn. Mijn voorkeur gaat namelijk uit naar dat soort verhalen. Terlouw heeft het verhaal echte zo geschreven dat ik er geen moment bewust bij stil heb gestaan dat dit een fictief verhaal is. De combinatie van spanning, rustmomenten en de wil om te weten of het allemaal gaat lukken, zorgen ervoor dat ik dit boek makkelijk kon (uit)lezen.
  
Geschiktheid:
Op de kaft van het boek wordt aangegeven dat het geschikt is voor kinderen vanaf 12 jaar. Ik vind het boek zeer geschikt voor deze doelgroep door het spannende verhaal en de karakterbeschrijvingen. Je wil Stach helpen om zijn doel te bereiken en de ministers tegen te werken. Ik denk dat doorzettingsvermogen en tegenslagen herkenbare zaken zijn voor jongeren van deze leeftijd. Zelf zou ik het boek niet gebruiken in mijn lessen aan leerlingen van mbo detailhandel, niveau 3 en 4. Ik merk dat mijn leerlingen snel hun interesse in een verhaal verliezen. Voor deze leerlingen heb ik een boek nodig met nog meer spanning en meer realisme.

Reactie op recensie door Jet van Os 'Wat een land!' van Driek van Wissen

'Wat een land!' trok mij aan door de tekening op de voorkant. Het ziet er gezellig en aantrekkelijk uit.
Doordat het boekje in dichtvorm allerlei typisch Nederlandse gebeurtenissen, feestdagen en ongeschreven regels en afspraken bespreekt, kan ik me goed voorstellen dat deze bundel heel bruikbaar is in de lessen van Jet. Ze geeft aan dat haar doelgroep vooral bestaat uit mensen die een inburgeringstraject achter de rug hebben en anderstalig zijn. Door de grappige en makkelijke manier van vertellen, vind ik dit boekje zeer toegankelijk en leerzaam.

'Wie hier zijn kookkunst wil vertonen
doet aardappelen in een pan
en maakt er dan een potje van
met kool, andijvie, prei of bonen.'

Door de klankherhaling, waar Jet ook aan refereert, vind ik poëzie wél aantrekkelijk. Voor mij hoort een gedicht te rijmen. Van Wissen kiest voor deze duidelijk herkenbare klankherhaling.
Hiernaast begrijp ik poëzie vaak niet. Ik vind de onderlaag ver te zoeken en ingewikkeld. De klankherhaling en de korte strofes maken dat ik dit gedicht wel begrijp en leuk vind om te lezen. 

'De stemming is allang voorbij
en dan staan dit soort democraten
alleen nog voor zichzelf te praten
en het belang van hun partij.'

Jet geeft aan dat ze moest grinniken om sommige stukjes tekst. Ik heb hetzelfde ervaren, zoals bij bovengenoemd stukje. Echter vind ik dat Van Wissen soms wel erg sarcastisch overkomt. Ik kan me daardoor wel voorstellen dat je sommige stukjes tekst niet begrijpt, als niet- Nederlander.

Over het algemeen ben ik niet zo gecharmeerd van gedichten en dichtbundels. Ik vond 'Wat een land!' een verademing. Verfrissend door de keuze voor onderwerpen en het feit dat het gedicht uit 151 kwatrijnen bestaat, zonder dat ik mijn interesse en aandacht verlies. Simpel taalgebruik, sarcasme, humor en leuke illustraties maken 'Wat een land!' voor mij een aanrader.

Reactie op recensie van Helen Uijlenbroek 'Romeo en Julia' van Marian Hoefnagel door Suzanne de Jonge

Omdat het verhaal van Romeo en Julia zo bekend is, heb ik er net als Helen voor gekozen om dit boek te lezen. Natuurlijk een goede bijkomstigheid dat dit boek door 'moeilijke lezers' te lezen is.

Ik ben zelf geen moeilijke lezer, maar ik houd absoluut niet van lezen. Ik kan me dus vinden in de opmerking van Helen dat dit boek aansprekender zal zijn voor de doelgroep door de dikte (of eigenlijk juist het dunne) van het boek. Mijn ervaringen vanuit het speciaal basisonderwijs, waar veel leerlingen zitten die moeite hebben met lezen, is dat een dun boek veel aantrekkelijker is omdat het minder tijd kost, waardoor de leerlingen de aandacht erbij kunnen houden. Natuurlijk moet het verhaal dan alsnog wel leuk zijn, maar dat vind ik bij Romeo en Julia zeker het geval. Het is een toegankelijk boek door het gemakkelijke taalgebruik, het verduidelijkte verhaal en de spanning die wordt opgebouwd.

Wat Helen niet aanhaalt, maar wat ik wel opvallend vond, is dat de hoofdstukken allen kort zijn. Met maximaal twee bladzijden ben je door een hoofdstuk heen. Daarbij zijn ook de alinea's kort en daardoor ziet het boek er overzichtelijk uit.
Daarbij is het verhaal heel bekend, maar van oorsprong ingewikkeld. Ik kan me voorstellen dat leerlingen het oorspronkelijke verhaal niet zo interessant, langdradig en moeilijk vinden. Hoefnagel legt het verhaal makkelijk uit en daarbij haalt ze achtergronden aan, waardoor het verhaal duidelijker is.

Tot slot ben ik het eens met de mening van Helen dat het verhaal wellicht een beetje braaf is. Jongeren komen tegenwoordig met veel geweld en snelheid in aanraking, wat als heel normaal en vanzelfsprekend wordt ervaren. Ik vind Romeo en Julia in de hertaling dan ook een verademing door de rust van het verhaal.

Reactie op recensie van Huub Braun 'De jongen in de gestreepte pyjama' van John Braun door Suzanne de Jonge

Huub heeft de recentie geschreven op De jongen in de gestreepte pyjama, waar ik op wil reageren.
Onder andere de volgende passage wordt door Huub aangehaald:

'Hij keek omlaag en deed iets wat hij anders nooit zou doen; hij pakte Schmuels kleine handje en hield die stevig in de zijne.
'Jij bent mijn beste vriend, Shmuel,' zei hij. 'Mijn beste vriend voor altijd.'
Misschien deed Shmuel zijn mond open om iets terug te zeggen, maar Bruno hoorde het niet want op dat moment klonk een luide kreet van de mensen die in de ruimte waren omdat de deur aan de voorkant plotseling werd gesloten en er van de buitenkant een hard metalen geluid klonk. (...) En toen werd de ruimte heel donker en op een of andere manier, ondanks de verwarring die daarop volgde, merkte Bruno dat hij nog steeds Shmuels hand vasthield en niets ter wereld had hem kunnen bewegen die los te laten.' (De jongen in de gestreepte pyjama, p. 201)

Huub geeft aan dat het boek grote indruk op hem maakt. Ik kan me voorstellen dat passages als deze als schokkend of zeer bedroevend kunnen worden ervaren door de doelgroep (jongeren vanaf 14 jaar). Het makkelijke taalgebruik en de veelal korte zinnen maken dat Boyne indruk op mij maakt waardoor ik verder wil lezen. Ik heb -al lezend- niet stilgestaan bij het feit dat dit verhaal historisch gezien niet plaats kan hebben gevonden.

Het onderwerp 'oorlog' heeft mijn afkeer en tegelijkertijd mijn interesse. Dat is een belangrijke reden dat ik voor dit boek heb gekozen. In de wereld van vandaag is oorlog een veelbesproken onderwerp. Overal op de wereld ontstaan er conflicten waardoor wellicht de angst voor en interesse in oorlog wordt gewekt. Ook de dodenherdenking en bevrijdingsdag kunnen aanleiding geven tot interesse in dit onderwerp. Ik ben het eens met Huub dat het boek een must is als je geinteresseerd bent in de Tweede Wereldoorlog of situaties die zijn ontstaan in oorlogssituaties.

De beschrijving van Bruno en Shmuel is zo, dat ik medelijde en verdriet voelde. Wat mij betreft dus ook een aanrader als je graag leest over vriendschap.

'Wil je me nog steeds naar papa helpen zoeken?' vroeg Shmuel, en Bruno knikte vlug. 'Natuurlijk,'zei hij, ook al was voor hem het zoeken naar Shmuels papa niet zo belangrijk als het vooruitzicht om de wereld aan de anderen kant van het hek te ontdekken. 'Ik laat je niet in de steek.' (De jongen in de gestreepte pyjama, p. 191)