Reactie op de recensie "Ik zoek een woord" van Helen Uijlenbroek door Erik Vloedgraven

Reactie op de recensie "Ik zoek een woord" van Helen Uijlenbroek door Erik Vloedgraven

Net als Helen (en een groot aantal andere medestudenten) heb ik de dichtbundel ‘Ik zoek een woord’ van Hans en Monique Hagen gelezen. Net als een aantal andere medestudenten kwam ik bij deze dichtbundel uit door de recensie van Helen. Dat ik die recensie las en daardoor bij de dichtbundel uitkwam, is voor mij een groot geluk; ik heb genoten van de dichtbundel.

Helen beschrijft onder het kopje ‘Mijn mening’  dat ze vooral geniet van gedichten met tekeningen of humor erin. Qua humor is er genoeg te kiezen in de bundel ‘Ik kies een woord’. Dat zorgde ervoor dat ik, ondanks dat ik weinig poëzie heb gelezen in mijn leven, erg genoten heb van deze bundel. De humor maakt deze bundel geschikt voor mensen die voor het eerst met poëzie in aanraking komen. Mede daarom vind ik de bundel net als Helen uitstekend geschikt voor leerlingen op de middelbare school. Ik ga zeker een aantal gedichten gebruiken in mijn lessen poëzie in de onderbouw. Eén van de gedichten waar ik het meest van genoot was van Gil van der Heyden en heet ‘Briefje’:

                ‘Briefje geschreven.

                Tot een propje gedraaid.

                Achter de rug van de leraar

                in haar richting gemikt.

                Karin zien knikken.

                Briefje in haar hand.

                Gelezen dat ik vroeg:

                ‘Schat, loop je nu met mij?’

                Warm en rood geworden.

                Van zenuwen pukkel opengekrabd.

                Karin verdomme.

                Briefje was voor Els bestemd.’ (Ik zoek een woord, p.134)

Gedichten als deze zorgden ervoor dat ik de bundel met een glimlach op mijn gezicht heb uitgelezen. Toch zitten er ook zwaardere gedichten in de bundel. Deze zijn bruikbaar om maatschappelijke thema’s bespreekbaar te maken. Zo is het gedicht ‘Recht op vrije meningsuiting’ (Ik zoek een woord, p. 110) heel bruikbaar om de recente terroristische aanslagen te bespreken. Daarbij is genoeg ruimte om nuance aan te brengen en respectvol te praten over actualiteit. Daar is poëzie zeer geschikt voor.

Doordat deze bundel serieuze gedichten en speelse gedichten met humor bevat, is deze bundel zoals Helen al aangaf voor brede lagen van de bevolking uitstekend bruikbaar. Daardoor kan ik deze bundel gebruiken in mijn eerste klas VMBO-HAVO en in mijn derde klas HAVO. Ik hoop dat mijn leerlingen dan net zoveel plezier aan poëzie beleven als ik had tijdens het lezen van deze bundel.

Reactie op de recensie Romeo en Julia door Helen Uijlenbroek

Hierbij reageer ik op de recensie van Helen over het boek Romeo en Julia, een 'Makkelijk Lezen' bewerking door Marian Hoefnagels.

Helen geeft aan graag een 'Makkelijk Lezen' boek te lezen om te kijken of het een meerwaarde heeft voor haar leerlingen. Ook ik was nieuwsgierig naar de verschillen tussen normale jeugdliteratuur en jeugdboeken met dit keurmerk. Om die verschillen goed te kunnen ervaren trok deze bekende titel mijn aandacht tussen de recensies. Zo'n klassieker als Romeo en Julia kan goed weergeven wat het effect van eenvoudig Nederlands op een verhaal heeft. 

Om meer aansluiting te zoeken bij de moeilijk lezende jeugd van tegenwoordig had de auteur ervoor kunnen kiezen het verhaal naar de moderne tijd te halen. Daarmee maak je er een modern liefdesverhaal van, wat goed aansluit bij hun belevingswereld, maar zo verlies je wellicht de charme van het misschien wel meest bekende liefdesverhaal aller tijden: het sprookjesachtige Romeo en Julia, afspelend in de lappendeken van Italiaanse stadsstaatjes van de zestiende eeuw. Ik ben persoonlijk blij dat Marian Hoefnagels ervoor gekozen heeft het nog in de zestiende eeuw af te laten spelen en dát wereldje te versimpelen.

Reactie op de recensie "De jongen in de gestreepte pyjama" van Huub Braun - door Helen Uijlenbroek

Reactie op de recensie van "De jongen in de gestreepte pyjama" van Huub Braun - door Helen Uijlenbroek

Ik lees in je recensie dat je De jongen in de gestreepte pyjama een aangrijpend boek vindt en dat het grote indruk op de lezer maakt. Mooi dat je ook aanhaalt dat er veel kritiek is geweest op het boek, vanwege het niet volledig waarheidsgetrouw weergeven van bepaalde feiten. Ik ben het met je eens als het gaat over de indruk die het boek achterlaat bij de lezer, maar ik wil ook een kanttekening zetten bij je geschiktheid voor 14+.

Graag begin ik met wat mij opvalt in je recensie. Je citeert het stuk over de gaskamer en beschrijft dat je dit heel knap bedacht vond door de schrijver.

Hij keek omlaag en deed iets wat hij anders nooit zou doen; hij pakte Schmuels kleine handje en hield die stevig in de zijne.

‘Jij bent mijn beste vriend, Schmuel,’ zei hij. ‘Mijn beste vriend voor altijd.’

Misschien deed Schmuel zijn mond open om iets terug te zeggen, maar Bruno hoorde het niet want op dat moment klonk een luide kreet van de mensen die in de ruimte waren omdat de deur aan de voorkant plotseling werd gesloten en er van de buitenkant een hard metalen geluid klonk. (…) En toen werd de ruimte heel donker en op de een of andere manier, ondanks de verwarring die daarop volgde, merkte Bruno dat hij nog steeds Schmuels hand vasthield en niets ter wereld had hem kunnen bewegen die los te laten. (De jongen in de gestreepte pyjama, p. 201)

Mij heeft deze passage echter niet zo geroerd. Ik vond de passage veel minder goed te lezen dan de rest van het boek. Ook had ik geen brok in mijn keel, wat ik wel zou moeten ervaren bij zo’n einde (en normaal gesproken kan ik heel goed huilen bij een boek, geloof me). Ik vond deze passage wat snel geschreven, ik was afgeleid door alles wat er in die ruimte gebeurde en kon me niet helemaal focussen op Schmuel en Bruno.

Ik ben het wel helemaal met je eens wat betreft de indruk die het boek bij me achterliet. Zoals bij veel boeken over oorlog is de sfeer altijd drukkend en zwaar. De angst en donkerte van de dagen is voelbaar. Het mooie van dit boek is wel dat je ook de lichtheid en naïviteit van de jeugd ervaart. Bruno heeft een soort onschuldige onwetendheid over zich, waardoor hij dingen op een andere manier ziet en dat maakt het boek ook luchtig, zodat je als lezer even op adem kunt komen.

De manier van schrijven van Boyne is prettig. Zoals je zegt leef je echt mee met Bruno en Schmuel. Hij gebruikt korte, makkelijke zinnen en slaagt erin een sfeer te creëren waarbij je sympathie voor veel karakters krijgt. Daarbij vind ik het knap dat de schrijver geen waardeoordeel uit in zijn boek, maar gebruik maakt van gebeurtenissen, waardoor je als lezer aan het denken gezet wordt. Het eind is natuurlijk vreselijk en onomkeerbaar. Bijna fatalistisch, zoals beschreven wordt dat beide jongens uiteindelijk de dood vinden.

Tot slot wil ik nog wat opmerken over je geschiktheid van het verhaal. Ik denk dat je helemaal gelijk hebt als je zegt dat dit boek voor een ieder die geschikt is in de Tweede Wereldoorlog een must is. Ook denk ik dat er genoeg mogelijkheden zijn dit boek in de les te introduceren. Ik kan er makkelijk een aantal leuke verwerkingsopdrachten bij verzinnen, zoals collages, foto-opdrachten, het uitleggen van bepaalde begrippen, ik zie een link met de geschiedenisles en je kunt ook de film laten zien(dat vindt de Engels docent waarschijnlijk ook leuk). Misschien leuk voor een kleine impressie: https://www.youtube.com/watch?v=KGeMGxWIoJ8

Huub, ik ben het helemaal met je eens als we het hebben over de indruk die het boek achterlaat. En het zou vooral fantastisch zijn als we deze ervaring ook aan onze leerlingen kunnen geven. Ondanks een vreselijk verhaal echt een heftig boek!

Reactie door Erik Vloedgraven op de recensie over "Boy 7" van Helen Uijlenbroek

Reactie op de recensie "Boy 7" van Helen Uijlenbroek door Erik Vloedgraven

Net als Helen heb ik het boek “Boy 7” gelezen en naar aanleiding van de recensie die zij over dit boek heeft geschreven reageer ik op het gedeelte “eigen mening”.

Helen beschrijft in haar eerste alinea dat ze vooral werd gegrepen door de wijze waarop het boek is geschreven: je weet als lezer net zoveel als de hoofdpersoon zelf. Dit maakt dat je gaat meepuzzelen om erachter te komen hoe de hoofdpersoon zijn geheugen is kwijtgeraakt. Deze opbouw van het boek, maakt dat het boek vanaf het begin spannend is. Deze spanning bleef er voor mij alleen niet het gehele boek inzitten. Ik was er als lezer vrij snel achter wie er verantwoordelijk was voor het geheugenverlies van Sam. De rest van het verhaal werd daardoor iets voorspelbaarder en de spanningsboog was voor een deel verdwenen. Dit zorgt ervoor dat ik niet zoals Helen ‘intens genoten’  heb van dit boek van Mirjam Mous.

Positiever ben ik over de schrijfwijze van Mous. In haar recensie beschrijft Helen deze als kort met veel actie. Daar verbindt zij de conclusie aan dat dit het lezen bevordert. Daar kan ik me uitstekend in vinden. Zeker de cliffhangers aan het eind van ieder deel maken dat je als lezer door wilt in het verhaal, al werd het voor mij soms voorspelbaar. Vooral voor jonge lezers zal deze opbouw aantrekkelijk zijn en “Boy 7” tot een veelgelezen boek maken (voor zover het dat nu nog niet is).

Helen beschrijft in haar recensie ook, hoe in het “Boy 7” levens van mensen worden gemanipuleerd. De keuze voor dit thema voor dit boek vond ik zeer gewaagd. Sam komt er in “Boy 7” namelijk achter dat er geprobeerd wordt om het gedrag van kinderen (tienerjongens) te controleren en ze misdaden te laten begaan voor het gewin van Cooperation X. Ik vond dit thema zeer interessant en mede daardoor las ik het boek toch in één ruk uit. Mirjam Mous laat namelijk zien wat er kan gebeuren als mensen geen vrije wil meer hebben. Voor jonge lezers op de middelbare school kan dit boek letterlijk een leerschool zijn: je leert wat het nut is van kiezen en de mogelijkheid om zelf keuzes te kunnen maken. Wat dat betreft deed dit boek me een beetje denken aan “1984” van George Orwell dat een aanklacht is tegen totalitaire samenlevingen.

Dit thema kwam voor mij het best tot uiting in de volgende passage (die ik ook de sterkste passage uit het boek vond):

‘Ik had niets te verliezen. Erger dan dit kan kon het niet worden. Wat had een leven voor zin als het niet echt je eigen leven was? Als je doen en laten door een ander bepaald werd. Als een ander keuzes voor je maakte en voor je dacht. Dat je als een soldaat bevelen opvolgde, al waren ze nog zo stompzinning of gevaarlijk. Ik was nog liever een kasplantje dan een marionet.’ (Boy 7 p.228-229)

Ondanks dat de spanning voor mij niet alomtegenwoordig was in het boek, kan ik me er wel in vinden dat het boek voor middelbare scholieren in de onderbouw (vooral in leerjaar één en twee) goed te lezen is. Daarnaast is het zelfs nog leerzaam!

Romeo en Julia - Recensie door Helen Uijlenbroek

Recensie van Romeo en Julia – Marian Hoefnagel door Helen Uijlenbroek

Gegevens

Titel: Romeo en Julia
Schrijver (auteur): William Shakespeare
Naverteld door: Marian Hoefnagel
Datum verschenen: 2008
Uitgeverij: Eenvoudig Communiceren

Beschrijving

Romeo en Julia is het bekendste liefdesverhaal van de wereld, het was oorspronkelijk een toneelstuk. Ondanks dat ik denk dat de meeste mensen wel weten hoe het verhaal van Romeo en Julia gaat zal ik toch een korte beschrijving geven.

Reactie op de recensie van "Kil" van Miranda Nieboer - door Helen Uijlenbroek

Reactie op de recensie van "Kil" van Miranda Nieboer - door Helen Uijlenbroek

Ik reageer op de recensie van het boek "Kil" door Miranda Nieboer. Hoewel ik echt enthousiast ben over de meeste boeken van Mel Wallis de Vries, is dit boek me enigszins tegengevallen. Je noemt zelf al dat de hoofdpersonages wat oppervlakkig worden beschreven en dat is juist hetgeen wat mij stoort. Het heeft weinig diepgang en de gebeurtenissen vind ik te ver gezocht.

Recensie door Helen Uijlenbroek - Ik zoek een woord - dichtbundel

Recensie door Helen Uijlenbroek - dichtbundel

Ik zoek een woord – Hans Hagen

Amsterdam, Antwerpen, Querido 2013

Korte samenvatting:

Hans en Monique Hagen verzamelden poëzie in deze bundel waarin met taal wordt gespeeld. Met gedichten van Joke van Leeuwen, Willem Wilmink, Tjitske Jansen, Erik van Os, Ted van Lieshout, Drs. P, Johanna Kruit, Gummbah, Vasalis, Sjoerd Kuyper, Edward van de Vendel, K. Schippers, Ivo de Wijs, Jules Deelder, Bette Westera, Martinus Nijhoff, Toon Hermans, Bart Moeyaert, Koos Meinderts en 90 anderen. Er zijn talloze gedichten en verzen. Zoals Hans en Monique Hagen zelf zeggen is deze bundel voor mensen van 9 tot 109 jaar.

Reactie op de recensie van "De vliegeraar" van Ime van Berloo - door Helen Uijlenbroek

Reactie op de recensie van "De vliegeraar" van Ime van Berloo - door Helen Uijlenbroek

Je beschrijft dat je De vliegeraar van Khaled Hosseini indrukwekkend vond, met name vanwege de achtergrondinformatie over de geschiedenis van Afghanistan. Deze achtergronden worden verweven  in het verhaal van dit boek en je kreeg door het lezen hiervan steeds meer begrip voor de personages Hassan en Amir. Ik sluit me hier compleet bij aan.

Boy 7 - Recensie door Helen Uijlenbroek

Boy 7 – Mirjam Mous

Van Holkema en Warendorf, Houten 2009

"Ik wist niet wie ik was, waar ik was en hoe ik op deze verlaten plek terecht was gekomen. Mijn kop deed barstens zeer, dat wist ik wel. Het was alsof iemand er met een hamer alle herinneringen uit had geslagen – en hoe hard ik het ook probeerde, ik kon ze niet meer terugvinden. Alles was ineens volkomen onzeker, geheimtaal en niet te vertrouwen. Ik was er wel maar toch ook niet en dat gaf een behoorlijk creepy gevoel. Meer dan creepy." (Boy 7. P. 5)