Romeo en Julia - Recensie door Helen Uijlenbroek

Recensie van Romeo en Julia – Marian Hoefnagel door Helen Uijlenbroek

Gegevens

Titel: Romeo en Julia
Schrijver (auteur): William Shakespeare
Naverteld door: Marian Hoefnagel
Datum verschenen: 2008
Uitgeverij: Eenvoudig Communiceren

Beschrijving

Romeo en Julia is het bekendste liefdesverhaal van de wereld, het was oorspronkelijk een toneelstuk. Ondanks dat ik denk dat de meeste mensen wel weten hoe het verhaal van Romeo en Julia gaat zal ik toch een korte beschrijving geven.

Reactie op recensie van Offra Drop - Boek: ‘Thirteen reasons why’ van Jay Asher

Net als Offra Drop heb ik het boek ‘Thirteen reasons why’ gelezen. Zie hieronder mijn reactie op haar recensie.

Ook bij mij werd mijn interesse voor het boek aangewakkerd tijdens een college fictie. Onder andere waren het thema en de door de docent beschreven opzet van het verhaal voor mij aanleiding om het boek te lezen. Wat verder meespeelde was dat niet lang ervoor een zoon van een oud-collega zelfmoord had gepleegd. Hierdoor had het thema een extra lading.

Offra schrijft dat ze nieuwsgierig was naar de redenen waarom dit meisje zoveel redenen had om zelfmoord te plegen. Dat was iets wat bij mij niet meespeelde in de keuze. Ik denk dat het altijd meerdere redenen heeft. Misschien is aanleidingen zelfs een beter woord.

Ik deel alles wat Offra beschrijft over de opzet en het beleven van het verhaal. Ze schrijft ook “Nadat ik het boek uit had, moest ik het verhaal laten bezinken en bleef het door mijn hoofd spoken." Inderdaad...

Dit verhaal gaat onder je huid zitten.

Bij mij gebeurde dat door de ook door Offra beschreven opzet van het verhaal en de gebruikte lay-out. Ook het feit dat het een zogenaamd hier-en-nu verhaal is speelde mee. Offra schreef het al, een kenmerk van die verhalen is dat de lezer zich goed kan inleven in het verhaal. (Coillie, 2007)
Net als Offra vind ik het een boek voor adolescenten. De eerste druk is geschreven in 2007 en als je ziet wat de invloed van social media nu is en wat de gevolgen van bijvoorbeeld het huidige ‘sexting’ zijn, dan ben ik van mening dat het voor het VO (bovenbouw) en MBO heel bruikbaar is als een soort thema-boek. Het biedt veel mogelijkheden voor discussie, uitwerking en beleving. Op veel scholen wordt aandacht besteed aan het thema 'pesten', binnen zo'n project zou het heel goed passen.

Bronnen:

Asher, J. (2013). Thirteen reasons why. Rotterdam: Lemniscaat

Coillie, J. (2007). Leesbeesten en boekenfeesten. Leuven: Davidsfonds

Esther Gerritsen, Dorst

Gegevens boek
auteur:                                   Esther Gerritsen
jaar van uitgave:                    2012
titel:                                        Dorst (5e druk, 2013)
plaats van uitgave:                 Breda
uitgeverij:                               De Geus

Korte samenvatting

Elisabeth de Wit komt op de Amsterdamse Overtoom bij toeval haar dochter tegen. Ze vertelt haar, een tikje onbeholpen, dat ze binnenkort doodgaat omdat ze kanker heeft. Coco, de dochter woont al lang niet meer thuis. Ze woont bij haar veel oudere vriend, Hans en studeert Russisch. Ze is verontwaardigd dat haar moeder de straat gekozen heeft om dat grote nieuws aan haar te vertellen.  Bovendien is ze niet de eerste die dit nieuws hoort: Elisabeth heeft namelijk als eerste haar kapper deelgenoot gemaakt van dit het schokkende nieuws. Coco vertelt twee dagen later, tijdens een etentje bij de Chinees aan haar vader en stiefmoeder dat Elisabeth kanker heeft. Ze maakt ook het nieuws bekend dat ze bij haar moeder zal intrekken om haar te verzorgen.  Haar moeder is niet blij met haar beslissing maar accepteert het omdat ze vindt dat een moeder daar blij mee hoort te zijn. De relatie tussen moeder en dochter verloopt moeizaam en ze komen nooit tot een bevredigend gesprek, beiden worstelen met de eenzaamheid. Coco heeft veel verwijten en denkt dat haar moeder autistisch is omdat ze een intensere relatie tot haar spullen heeft dan tot de  mensen rondom hen heen. Uiteindelijk sterft de moeder zonder dat ze ooit tot elkaar zijn gekomen.

Recensie

Het boek Dorst draait om de relatie tussen moeder en dochter. Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven: vanuit de moeder Elisabeth en vanuit de dochter Coco. Het gaat niet over een warme liefdevolle relatie maar over de onmacht een betekenisvolle relatie aan te gaan, met wie dan ook. Moeder en dochter zien elkaar vrijwel nooit totdat moeder, en passant, vertelt dat haar dagen geteld zijn en ze spoedig zal sterven. Dat doet Coco besluiten de laatste dagen met haar moeder door te brengen, niet omdat het moet, maar omdat het (nog) kan. Ze hoopt zo tot een werkelijk contact te komen, de relatie te verdiepen en om een antwoord te krijgen op vragen uit het verleden. Wanneer moeder en dochter bij elkaar zijn, blijkt er eigenlijk geen relatie te zijn: ze kennen elkaar nauwelijks en zijn niet in staat tot wederzijds begrip. Zowel moeder als dochter zijn verkrampt in de relatie. Beiden doen ze de dingen omdat ze nu eenmaal zo horen, echter ontbreekt bij allebei een diepere intentie. Elisabeth is een eenzame, in zichzelf gekeerde vrouw die moeizaam contacten onderhoudt en ze  moeilijk aangaat. Het enige contact lijkt haar kapper te zijn. Ze neemt deze als eerste in vertrouwen om te vertellen over haar terminale kanker. Verder komen in het boek weinig andere mensen voor die je als vrienden zou kunnen betitelen. Dochter Coco is ondanks haar leeftijd van 23 een puber die op zoek is naar haar eigen grenzen. Ze is een bodemloze put wanneer het gaat om gevoelens, ze voelt niets en ze probeert haar gevoel te forceren met mateloosheid en bandeloosheid op het gebied van seks, maar ook met eten en drinken. Vandaar ook de titel Dorst: een onstilbare drang naar eten, drinken, liefde en leven. Haar gebrek aan grenzen wordt weerspiegeld in haar dik zijn. Dit staat  in schril contrast tot de tengerheid van haar moeder waarmee de afstand tussen de twee nog eens extra benadrukt wordt. Het "dik zijn" van Coco  is een steeds terugkerend motief het draagt niet bij aan de ontwikkeling van het verhaal maar is een belangrijk betekeniselement. Het wordt niet als een primair probleem beschreven maar is een symptoom van haar leeg en eenzaam zijn. De onbevredigende relatie met haar moeder speelt hierin een belangrijke rol. Die leegte wil ze weg eten,.. het zogenaamde “troosteten” is een uiting van haar onvrede. Dit blijkt al uit een fragment op één van de eerste bladzijden uit het boek waar Coco moet dealen met de boodschap van de terminale ziekte van haar moeder.

..niet dat ze had verwacht dat emoties haar het fietsen op zo’n moment onmogelijk zouden maken, ze is verre van sentimenteel, maar toch verlangt ze naar een passende daad. Ze wil er graag bij stil staan en dit gevoel lijkt toch echt wel op honger. Zover is het niet terug naar de snackbar in de Kinkerstraat die raspatat serveert. Als ze de snackbar nadert … weet ze dat het gevoel in haar maag geen verliefdheid is en geen honger maar paniek,…. (Dorst, p.15)

Persoonlijk vind ik het een aangrijpend boek vanwege de beeldende beschrijvingen. De beschrijvingen en het taalgebruik brengen zo’n beklemmende gevoel van onmacht teweeg dat je zou willen ingrijpen en een goed woordje doen voor de moeder of de dochter. Je zou ze net dat ene duwtje willen geven dat ze nodig hebben om nader tot elkaar te komen. Gerritsen weet op treffende wijze de onbeholpenheid van twee personen in een relatie neer te zetten zoals in de volgende passage.

Daar ben ik zegt de dochter. Ja daar is ze. Een grote vrouw met een koffer in haar portiek,…… Ze stapt opzij om haar dochter  binnen te laten. Ze drukt zich tegen de muur aan om ruimte te maken voor het grote dochterlichaam. (Dorst, p.47)

De vraag is natuurlijk of je dit boek aanbiedt als adolescentenliteratuur. Ik ben het boek gaan lezen omdat het bij mijn dochter op de verplichte (keuze)leeslijst stond voor haar eindexamenjaar.  Hoewel mijn dochter het boek door de vele dialogen, langdradig en statisch vond, denk ik dat het thema deze doelgroep wel kan aanspreken omdat bijna iedereen met een moeder-kind relatie te maken heeft. Het boek is goed leesbaar en heeft geen al te ingewikkelde structuur ondanks dat het verteld wordt vanuit twee perspectieven. Toch, om als adolescent plezier aan dit boek te beleven, moet je wellicht wat meer levenservaring hebben of wat meer over het leven hebben nagedacht.

Recensie Pizzamaffia, Khalid Boudou

Recensie Pizzamaffia, Khalid Boudou

Zakelijke gegevens

Titel:                        Pizzamaffia
Auteur:                    Khalid Boudou
Jaar van uitgave:     2007
Plaats van uitgave:   Amsterdam
Drukkerij:                Moon
Gelezen uitgave:      2012,Groningen/Houten, Noordhoff Uitgevers BV 

Samenvatting

Pizzamaffia gaat over Brahim en zijn familie.

Brahim is een jongen van Marokkaanse komaf en zijn vader heeft een pizzazaak.

Zijn vader kampt met reuma en heeft zijn broer in de zaak gezet. Oom Faris is een veel modernere uitbater dan Brahim’s vader en de zaken lopen steeds beter. De driftige vader merkt echter dat er geld verdwijnt en er ontstaat ruzie, omdat vader oom Faris niet meer vertrouwd.

Het loopt zo uit de hand dat oom Faris met zijn zoon Iljas (die continu Haas genoemd wordt) een eigen zaak begint, middenin het winkelcentrum. Brahim wordt door zijn autoritaire vader in de zaak gezet. Brahim slaagt hier behoorlijk in, maar de goede havoleerling gaat spijbelen en verwaarloost zijn vriendinnetje, op wie hij zo gek is.

Ondertussen vindt er een ware concurrentieoorlog plaats tussen pizzeria Novarre en het nieuw opgerichte Melodia. De goede herinneringen aan de familiebanden zorgen voor wrijving met de nieuwe realiteit.

Als Haas Alice met een geëdit filmpje bij Brahim wegdrijft knapt er ook bij Brahim iets en gaat hij wraak nemen. ‘gebeurd is gebeurd,’ is de gedachte waarmee het boek begint en de hoofdfabel eindigt.

Recensie

Pizzamaffia is een spannend jeugdboek, in jongerentaal geschreven. In principe zijn het eenvoudige zinnen en worden personages helder voorgesteld als ze worden aangedragen. Brahim is de hoofdfiguur die de familievete vanuit zijn ogen beschrijft. Er wordt veel straattaal gebruikt, stoere taal, maar ook echt scheldwoorden. Dit kan lezers aantrekken of juist afstoten. Jonge lezers kunnen zich zo misschien makkelijker met de hoofdpersoon identificeren, maar het kan het ook lastiger maken, want ik twijfel of de meeste leerlingen uit bijvoorbeeld mijn woonplaats Bemmel al deze termen kennen. Daarnaast komen er ook nog veel Marokkaanse woorden in voor. Als volwassen, redelijk ervaren lezer kan ik meestal wel inschatten wat de woorden betekenen. Ik behoor wel niet tot de doelgroep, maar verwacht wel dat ik beter uit de context kan halen wat onbekende woorden betekenen, dan een leerling van 12 jaar. Ik had de schrijver graag geadviseerd om een woordenlijst toe te voegen aan het verhaal. Voor mezelf heb ik er tijdens het lezen ook een opgesteld. Zo’n lijst kan het leesgemak bevorderen, maar misschien wordt het juist als tof ervaren door scholieren dat dit in een soort eigen slang/codetaal is opgeschreven.

Wat ik erg mooi vind is de clash tussen de Nederlandse en Marokkaanse cultuur die hier vrij subtiel in naar voren komt. Het is een boek dat moeilijkheden van de multiculturele samenleving presenteerd. Brahim leeft tussen twee culturen. Hij is een slimme havoleerling en heeft een Nederlands vriendinnetje die uit een welgestelde Nederlands-autochtone familie komt. Brahim is dol op haar en ontzettend trots. Zijn vader, Amar, is nog van de oude stempel en vindt Brahim een slapjanus, omdat hij harder moet zijn in zijn ogen. Hij moet hard werken in de zaak in plaats van tienen halen voor wiskunde en hij moet zijn concurrent kapot willen maken in plaats van zijn oom te vriend willen houden.

Reactie op de recensie #selfie van Annika van Klinken, door Mariska Craenmehr

Reactie op de recensie van #selfie van Annika van Klinken, door Mariska Craenmehr

Bij deze reageer ik op de recensie van Annika van Klinken over het boek #selfie. De reden dat ik het boek ook ben gaan lezen is het feit dat het thema momenteel heel actueel is bij scholieren. Annika geeft aan dat ze zich goed kan identificeren met de hoofdpersoon. Dat gevoel had ik minder. Echter weet ik zeker dat het boek zeer herkenbaar zal zijn voor verschillende leerlingen van me. Je merkt in de klas alleen al hoe intensief de leerlingen met social media bezig zijn.

Ik sluit me bij Annika aan dat het boek uitermate geschikt is, en misschien is het zelfs een noodzaak, om het al in het eerste jaar van de middelbare school door leerlingen te laten lezen. Vanaf hun 12e jaar zijn adolescenten immers al zoekende naar een eigen identiteit. Bovendien zijn ze door de vele stemmingswisselingen en de ongecontroleerde lichamelijke veranderingen die ze dan ondergaan, enorm beïnvloedbaar door hun omgeving. (Van Coillie, 2007:74)

Annika beschrijft het boek als heftig en zou de hoofdpersoon het liefste willen beschermen tegen de kwade Twan. De heftigheid ontstaat met name op het moment dat hoofdpersoon Mirte gaat experimenteren op het gebied van seks. Op zich is dat niet zo heel schokkend, want het is een gegeven dat jongeren zich op die leeftijd daar mee bezig gaan houden. (Van Coillie, 2007: 74) Echter zijn we als lezer op de hoogte van het feit dat Mirte 14 jaar jong is en Twan reeds 33 jaar oud. Daardoor krijg je als lezer meteen een onbehaaglijk gevoel tijdens het lezen, je weet dat dit niet goed kan aflopen. De passage die Annika daarbij aanhaalt zegt al genoeg: 

“’Nee kom! riep hij. ‘Ik zal je leren hoeveel plezier je in bed kunt hebben.’ Ik elkaar gedoken schudde ik mijn hoofd. Nee, nee, nee, ik wilde niet. Ineens was de angst voor wat kon gebeuren zo hoog als een berg. ‘Twan, ik wil echt naar huis.’ Hij kwam op me af. Voorzichtig gluurde ik naar hem omhoog. Hij was niet langer lief, zag ik. ‘Dat was niet de afspraak,’ zei hij kil. ‘Je blijft!’ (#selfie, p. 153, 154).

Het boek Selfie is een typisch voorbeeld van een hier-en-nu verhaal, waarbij het vooral om de inleving gaat. Annika geeft in haar recensie verscheidene malen aan dat de auteur hier zeer goed in geslaagd is om het inlevingsvermogen van de lezer te prikkelen. Ik sluit me daarbij aan. Behalve inleving bevat het boek ook veel informatie over het gevaar van social- media. Ik denk dat het onze taak is om als docenten en als volwassenen de jeugd te leren hier voorzichtig en zorgvuldig mee om te gaan en te behoeden voor al het gevaar dat er schuilt achter die onzichtbare deurtjes op Facebook die ons toegang verschaffen tot andermans leven. Alleen al om die reden zou ik leerlingen dit boek laten lezen.

Bronnen:
Ø  Coillie, J. (2012). Leesbeesten en boekenfeesten. Leuven: Davidsfonds.
  Ø  Cazemier, C. (2015). #selfie. Amsterdam: Ploegsma bv.

Esther van Beers, recensie Zo wil ik zijn, jeugdboek

Recensie  “Zo wil ik zijn”             door Esther van Beers

Gegevens boek

Auteur:                     Katharina von Bredow

Jaar van uitgave:     2007, Nederlandse vertaling 2010

Titel:                          Zo wil ik zijn

Plaats van uitgave:  Rotterdam

Uitgeverij:                 Lemniscaat BV

 

Samenvatting van het boek    

Jessica is 15 jaar en zit in de derde klas van de middelbare school. Ze is verliefd op Arvid en hij op haar. De moeder van Jessica, Siv, is een beetje “gek”. Ze is alternatief, veganist, heel modern en draagt aparte kleren.  Steeds als Jessica naar een feestje gaat stopt haar moeder twee condooms in haar tas. Jessica vindt dit heel gênant.

Als Jessica en Arvid naar het feestje van Paula gaan hebben ze sex met elkaar. Het is voor hen allebei de eerste keer. Omdat het eigenlijk heel onverwachts komt denken ze er niet aan een condoom te gebruiken, met als gevolg dat Jessica zwanger raakt.

Aanvankelijk durft ze dit aan niemand te vertellen. Ze gedraagt zich vreemd en is vaak  ziek. Als haar moeder er achter komt, is ze opgelucht dat er niet meer aan de hand is. Ze neemt het heel gemakkelijk op totdat ze ontdekt dat Jessica geen abortus wil laten plegen. Ook Arvid en zijn ouders, Louise haar beste vriendin, ja eigenlijk bijna iedereen gaat er vanuit  dat ze het kindje laat weghalen.

Alleen de moeder van Louise, Carin die zelf ook zwanger is, en de vroedvrouw van Jessica, hebben begrip voor het standpunt van Jessica. Later draaien Arvid, haar moeder en Louise bij. Jessica krijgt een goede band met Carin en ze vraagt haar of ze haar doula (iemand die haar steunt bij de bevalling)wil zijn.  

Als Jessica’s dochtertje “Sterre” wordt geboren, is ze bijna geschokt hoeveel ze van haar houdt. “Het voelt een beetje zoals toen ze verkering kreeg met Arvid. Toen dacht ze ook dat het het  einde van een verhaal was. Maar in werkelijkheid was het juist het begin van een nieuw verhaal. Een veel groter verhaal.”

 

 

Persoonlijk waardeoordeel

Het boek is vertaald uit het Zweeds door Femke Blekkingh-Muller. Zij ontving voor deze vertaling een werkbeurs van de Stichting Fonds voor de Letteren. Het boek “Zo wil ik zijn” is eenvoudig geschreven, gemakkelijk te lezen en het verhaal heeft me van het begin tot het eind geboeid. Tijdens het lezen krijg je begrip voor de personen die in het boek voorkomen. Je gaat (bijna) begrijpen waarom de ouders van Arvid zo reageren. Je begrijpt dat ze zijn geschrokken en natuurlijk het eerst aan de toekomst van hun zoon denken.

“Zo werkt het niet,” zegt hij (vader van Arvid) autoritair. “Je hebt het recht om over jezelf en je eigen lichaam te beslissen. Arvid zou je er niet eens van kunnen weerhouden om abortus te plegen als hij dat zou willen. Maar als je van plan bent om het kind te krijgen, betrek je Arvid bij een enorme warwinkel van allerlei verplichtingen! Je zou zijn leven verpesten, jongedame, en zoiets doen we toch niet met iemand om wie we geven?” (Zo wil ik zijn, P. 134)

“W ij moeten natuurlijk in eerste instantie aan Arvid denken,” zegt ze (moeder van Arvid). “Dit zou een ramp voor hem zijn. Ik vind eigenlijk niet dat Jessica het morele recht heeft om zijn leven te verpesten! Als hij zich op zo’n jonge leeftijd al moet binden zou hij…” (Zo wil ik zijn, P. 137)

 

Ook Arvid is heel erg geschrokken en ook al weet hij goed dat het kindje van hem is, reageert hij toch heel primair.

“Arvid springt op uit de stoel waarin hij zat. “Hoe kan ik eigenlijk zeker weten dat het van mij is?” zegt hij. “Ik bedoel, dan zou het dus die ene keer gebeurd moeten zijn? Hoe waarschijnlijk is dat?!” (Zo wil ik zijn, P. 135)

 

Het onderwerp van het boek, is een onderwerp waar jongeren heel gemakkelijk mee geconfronteerd kunnen worden. Ze moeten dan in een korte tijd een veelomvattende beslissing nemen die van invloed is op de rest van hun leven. De schrijfster geeft een goede beschrijving van de werkelijkheid en de personen in het boek zijn levensecht beschreven.

Ik sta helemaal achter het standpunt van Jessica. Net als Jessica, zou ik bang zijn dat ik er mijn hele leven last van heb dat ik mijn kindje heb doodgemaakt.

“Er zit een kindje binnen in haar. Het is echt waar. Een heel echt kindje van wie zij de moeder is. En nu moet het doodgemaakt worden. Het wordt naar buiten geschraapt en zal doodgaan. Ze voelt zich opeens misselijk worden, ze slikt hard”. (Zo wil ik zijn, P. 101).

“U denkt misschien dat ik gek ben geworden…. dat zou mijn moeder in ieder geval denken…. Maar ik vraag me gewoon af waarom het zo vanzelfsprekend is.” “Wat bedoel je?” “Dat ik abortus zal plegen. Ik bedoel, ik begrijp best dat ik veel te jong ben en zo, maar…. Je maakt toch eigenlijk je kind dood. Het maakt niet uit of je het een foetus of een embryo noemt…. het is toch een kind!” (Zo wil ik zijn, P. 101)

 

Toch heb ik ook begrip voor degenen die het beter vinden dat Jessica het kindje laat weghalen.  Zij zijn er van overtuigd dat het beter voor Jessica en Arvid is.

Jessica kiest voor haar gevoel. Ze weet dat het zeker niet de ideale situatie is om op haar leeftijd en in haar omstandigheden een baby te krijgen, maar ondanks dat kiest ze er voor om het kindje te laten komen. Degenen die het beter vinden dat ze abortus laat plegen reageren vanuit  hun ratio. “Ze is nog veel te jong, moet nog naar school, de relatie met Arvid is nog pril en ook hij wil dit kind niet, het was een ongelukje, niet gepland enzovoort”. Voor beide standpunten valt iets te zeggen.

 

Het boek bevat verschillende mooie passages.

• Mooi vind ik de vergelijking van de kleuren die Siv gebruikt in haar wandkleden, met haar gemoedstoestand. “Jessica kijkt naar het weefsel. Het heeft een heel nieuw karakter gekregen, heel anders dan de milde, harmonische kleuren die haar moeder anders altijd bij elkaar zoekt.” (blz. 176)
  “Het is niet leuk om ’s middags thuis te komen en die blik te ontmoeten. Om haar moeders gespannen schouders en strakke nek te zien. Om te horen hoe hard het weefgetouw bonkt en te zien hoe de weefsels die ontstaan meer disharmonie en frustratie laten zien. (Zo wil ik zijn, P.188)
   
• Jessica puzzelt graag, ze raakt er ontspannen van. “Puzzelen is zo heerlijk eenvoudig en begrijpelijk. De stukjes passen of ze passen niet. Daar zit niets tussenin, geen half goede of half verkeerde oplossingen. Je hoeft geen moeilijke keuzes te maken. Als je het goed doet verschijnt het plaatje zoals op het voorbeeld. Als je het verkeerd doet, moet je het stukje losmaken en opnieuw beginnen. Dan duurt het iets langer, maar er is niets ergs gebeurd. De afbeelding wordt net zo perfect. Uiteindelijk. Met de rest van het leven werkt het helaas niet zo. Nee, daar kan een klein foutje onherstelbaar zijn en alles waar je op hoopte verpesten. Iedere seconde is een deel van het geheel en komt nooit meer terug. Daar kun je niets aan veranderen”. (Zo wil ik zijn, P. 9)
  Ik vind het mooi dat er iets van een overeenkomst  is, tussen dat wat in het begin van het boek staat (zie hierboven) en wat later in het verhaal gebeurt. Bijvoorbeeld:
  - De stukjes passen of ze passen niet / je bent zwanger of je bent het niet, daar zit niets tussenin.
  - Als je het verkeerd doet moet je opnieuw beginnen / met een zwangerschap kun je niet opnieuw beginnen, ook al laat je abortus plegen, je wordt nooit meer dezelfde als die je voorheen was.
  - Daar kan een klein foutje onherstelbaar zijn/ als je zwanger wordt kun je dit niet meer terugdraaien.
   

 

• De onzekerheid en de angst van Jessica worden mooi beschreven. “Een poosje geleden was ze nog zo blij. Een paar maanden geleden was alles zo perfect. Als je het ongewenste gevolg weghaalt, wordt alles dan weer zoals het was? Kan ze ooit weer worden wie ze was? Is dat het doel? Worden wie je was? Of zijn wie je wilt zijn? Of misschien proberen te zijn wie je wilt worden?” (Zo wil ik zijn, P.122)
  Om dan later haar zekerheid weer terug te krijgen:
  “Weet ik echt wel wat ik doe? denkt ze. Het antwoord is heel eenvoudig en zo duidelijk als wat: Nee. Ik heb géén idee. Maar ik weet wel wat ik niet doe.”( Zo wil ik zijn, P.167)

Dat laatste stukje heeft me echt geraakt, dat vind ik zo mooi. Dat is precies hoe ik er ook over denk.

 

Ik vind het vreemd dat Jessica aan Carin vraagt om haar bij te staan bij de bevalling en dit niet aan haar moeder vraagt. Ik begrijp dat Jessica in eerste instantie boos op haar moeder was. Siv wilde immers dat Jessica abortus zou laten plegen, maar later is ze daar anders over gaan denken en heeft ze Jessica steeds bijgestaan. Ik vind het meer voor de hand liggend dat je je moeder vraagt om bij de bevalling aanwezig te zijn. Ook de vader van Jessica, die ze maar heel weinig ziet, wordt bewust pas op de hoogte gebracht als het kind is geboren. Dat is in mijn ogen ook wel raar.

 

“Zo wil ik zijn” is niet echt een ontroerend boek al neigt het hier en daar wel naar.  Het is eerder een beschrijving van een situatie en de problemen die daarvan het gevolg zijn en van de manieren hoe er mee wordt omgegaan. Na de geboorte van Sterre word je over het verdere leven van Jessica, Sterre en Arvid in het ongewisse gelaten. De afloop mag je zelf verder invullen.  Dit past bij het boek. In het boek word je ook geen mening opgedrongen, die mag je zelf kiezen.

 

Het boek sluit op een mooie manier af:

“Het lijkt wel of ze weer nieuw is, nu, in de auto op weg naar huis. Het ziekenhuis was een andere wereld parallel aan de werkelijkheid. Nu is het echt. Het voelt een beetje zoals toen ze verkering kreeg met Arvid. Toen dacht ze ook dat het het einde van een verhaal was. Maar in werkelijkheid was het juist het begin van een nieuw verhaal. Een veel groter verhaal.”( Zo wil ik zijn, P.271 )

 

Geschiktheid voor de beoogde lezer

Het boek is gelabeld als een C-boek, dus voor kinderen vanaf 12 jaar. Omdat de schrijfstijl niet complex is, is het boek gemakkelijk te lezen. Voor wat dit betreft is het boek geschikt voor kinderen van deze leeftijdscategorie. Maar de heftige emoties en de volwassen dilemma’s die erin voorkomen, maken het boek toch minder geschikt voor kinderen van 12 jaar.  Ik denk dan eerder aan pubers vanaf 15 jaar en dan vooral de meiden. Ik zou het boek als D-boek labelen. Voor mij is het dan ook meer een adolescentenroman dan een jeugdboek. Ik zou dit boek zeker aanraden aan mijn leerlingen. Ik werk op een VMBO school en zeker in het 3^e en 4^e jaar gaan de gesprekken al vaak over sex en zwangerschappen. Ik denk dat de meiden zich in dit boek kunnen herkennen en het anders zien als een waarschuwing. Aan de andere kant denk ik ook dat de meiden het gênant vinden om een boekverslag te maken over dit boek. Wanneer ze de verhaallijn op papier moeten zetten en woorden als sex moeten gebruiken vinden ze dat vaak niet prettig.

Reactie op recensie dichtbundel ' Ik zoek een woord' van Helen Uijlenbroek

 

Ik reageer op de recensie van het boek Ik zoek een woord van Helen Uijlenbroek. Ik heb zelf in het basisonderwijs gewerkt en daar heb ik deze dichtbundel wel eens gebruikt. Door jouw recensie werd ik enthousiast gemaakt om Ik zoek een woord ook in het VO te gaan gebruiken.

Ik ben het helemaal eens met je positieve recensie. De dichtbundel is inderdaad breed toepasbaar en zoals je zegt; “luchtig, grappig, divers en origineel”. Leuk dat je opmerkt dat poëzie te maken heeft met smaak en de mening van iedereen kan verschillen. Ik vind dat vooral opmerkelijk ten opzichte van je eigen keuzes voor gedichten. Het gedicht van Erik van Os noem je “makkelijk en saai”, terwijl één van je favorieten naar mijn mening precies hetzelfde is. “Ruiter” is minstens zo inspiratieloos.

Beide gedichten hebben geen diepgang, zijn kinderlijk en kort. Hoe bijzonder is het dan dat het ene gedicht tot je favorieten behoort en het andere gedicht wat jou betreft té simpel is? Naar mijn mening zijn beide gedichten interessant, ze hebben te maken met taal, er zit een duidelijke stijl in verwerkt, ze zijn grappig en kort. Zelf vind ik “Wens” leuker en veel mooier. Er zit een boodschap in en ook wat diepte.

Uiteindelijk komen we beiden tot dezelfde conclusie; gedichten en poëzie; iedereen heeft er zijn eigen mening over. En dat mag ook. Dat is juist leuk, hoe had ik anders deze recensie kunnen schrijven?

Mijn eigen favoriete gedicht heeft te maken met de titel van de dichtbundel:

(Hans & Monique Hagen, Ik zoek een woord, P.126)

Helen, ik ben geïnspireerd geraakt over je promotiepraatje wat betreft het gebruik van deze dichtbundel in je bovenbouwklassen. Ik denk ook dat je gelijk hebt en dat de leerlingen wel openstaan voor poëzie, maar dat het soms onze eigen angst is om er iets mee te doen. Ik ga volgende week ook eens een gedicht “droppen” aan het begin van mijn les. Je hoort nog van me wat ze ervan vonden…

Reactie op de recensie van "Kil" van Miranda Nieboer - door Helen Uijlenbroek

Reactie op de recensie van "Kil" van Miranda Nieboer - door Helen Uijlenbroek

Ik reageer op de recensie van het boek "Kil" door Miranda Nieboer. Hoewel ik echt enthousiast ben over de meeste boeken van Mel Wallis de Vries, is dit boek me enigszins tegengevallen. Je noemt zelf al dat de hoofdpersonages wat oppervlakkig worden beschreven en dat is juist hetgeen wat mij stoort. Het heeft weinig diepgang en de gebeurtenissen vind ik te ver gezocht.

Recensie 'Pjotr' van Jan Terlouw door Nienke Reessink

Gegevens Boek

Auteur:                                     Jan Terlouw
Jaar van uitgave:                                  1970
Titel:                                                     Pjotr
Plaats van uitgave:         Groningen/Houten
Uitgeverij:             Noordhoff Uitgevers BV

Samenvatting van het boek

Samenvatting van de inhoud:

Pjotr woont samen met zijn vader Sergei Andrejevitch in een klein dorpje 500 km ten zuiden van Moskou. De moeder van Pjotr is overleden toen Pjotr nog heel jong was. Op een dag krijgt Pjotr geld mee van zijn vader om een pathefoon te kopen. Onderweg wordt Pjotr overvallen door Nicolai de marskramer. De vader van Pjotr ziet dit gebeuren en grijpt in. Hij is woedend omdat Pjotr gewond is en slaat in zijn woede de marskramer dood. De vader van Pjotr wordt gevangen genomen en Pjotr beseft zich dat hij zijn vader wel eens voor lange tijd zou kunnen kwijtraken. Pjotr krijgt gelijk, zijn vader wordt verbannen naar een strafkamp in Siberië. Voordat zijn vader wordt afgevoerd naar Siberië bereikt Pjotr Moskou, waar zijn vader gevangen zit. Als zijn vader met andere gevangenen wordt afgevoerd roept Pjotr zijn vader toe dat hij naar Siberië zal komen. 

Kracht; Cees van Roosmalen

Auteur: Cees van Roosmalen
Titel: Kracht
Jaar van uitgave: 2011
Plaats van uitgave: Hasselt; Amsterdam

Samenvatting van het boek:

Na de dood van zijn moeder heeft de dertienjarige Niels het gevoel dat hij nergens meer bij hoort. Vooral als hij ook nog weg moet bij zijn oom en tante. Zijn lievelingsnichtje Amber is de enige die nog een beetje normaal tegen hem doet.  Waarom moet hij nu opeens anders tegen haar doen dan vroeger? Ze waren toch altijd samen aan het dollen?  Niels moet bij zijn vader gaan wonen, terwijl hij die man nauwelijks kent.

Ricardo, de 19-jarige zoon van zijn vaders vriendin, hoort wel ergens bij. Of beter gezegd, de rest hoort bij hem. Op een dag als Niels zich een goede hacker toont, mag hij meedoen met de groep.

Bier drinken, met z'n allen naar het voetbalstadion en op de uitkijk staan bij een geheimzinnig uitstapje. Zelfs Amber wil nu niks meer van Niels weten. Wil hij nog terug?

Mening over het boek:

Het boek geeft een goed beeld over hoe een jongen zich voelt na het overlijden van zijn moeder.

Je kunt je verplaatsen in de hoofdpersoon, omdat de dingen  die in het verhaal gebeuren, echt kunnen zijn. Niels is door de dood van zijn moeder labiel en sluit zich aan bij de verkeerde personen. Je vraagt je wel een aantal keren af waarom Niels heeft gekozen voor Ricardo en zijn vrienden en niet voor zijn nichtje Amber.  Gaat Niels zijn stiefbroer Ricardo qua gedrag en houding imiteren?

"Een grote groep supporters die zingend en hard klappend het stadion in lopen, dat is niet niks. Toeschouwers die het vertikken om een doorgang voor ons open te laten, duwen we weg. Een paar meter van me af zit een agent hoog op een paard. Hij doet niks. Ik zet mijn capuchon op en buig mijn hoofd." (p. 91)

Ik heb het boek in een aantal dagen uitgelezen. Je wilt doorlezen, omdat je benieuwd bent naar hoe het verhaal verdergaat. Het is een duidelijk lettertype en het leest lekker weg.

De passage die mij het meeste aanspreekt is als uit het verhaal naar voren komt dat Niels eigenlijk verliefd is op zijn nichtje Amber.

"Stappen van blote voeten op de gang. Daar zul je haar hebben. Ik kijk naar de spiegel en sla meteen mijn ogen neer. Jezus, staat ze daar achter mij in de deuropening van de badkamer, met alleen maar een strak T-shirt en een onderbroekje aan. In komische films slikken kerels overdreven als ze een blote vrouw opmerken. Het is belachelijk, maar ik moet ook slikken als ik nu opnieuw in de spiegel kijk." (r. 78).  Niels gaat bij Amber in bed liggen, maar dan gaat plotseling de deur open......

Lieveling door Kim van Kooten

Recensie ‘Lieveling’             door Brigitte van Beekum

Gegevens boek:

Auteur:                           Kooten, Kim van

Titel:                               Lieveling

Jaar van uitgave:           2015

Plaats van uitgave:        Amsterdam

Uitgeverij:                      Lebrowski Publishers

Samenvatting:

Puck woont met haar labiele moeder driehoog-achter in Rotterdam, totdat ze bij ‘ome Meneer’ intrekken. De nieuwe man in het leven van haar moeder heeft het financieel goed voor elkaar, maar heeft meer interesse in de vijfjarige Puck dan in haar infantiele moeder. Hun leven verandert drastisch nu ze verhuisd zijn naar de kapitale villa in Zwijndrecht. Puck wordt overladen met cadeaus, maar ook vanaf de eerste dag seksueel misbruikt door haar stiefvader, die door haar moeder continu ‘Pikkedoos’ genoemd wordt. Egocentrische moeder ‘Patries’ is druk met shoppen of hangt op de bank met de leesmap en een fles rosé erbij. Op haar veertiende krijgt de graatmagere Puck –want eten doet ze nauwelijks- een ongeluk op school waardoor ze in het ziekenhuis belandt. Daar komt het hele verhaal aan het licht en grijpt de asociale Rotterdamse familie van Pucks moeder in. Niet omdat ze nou zo begaan zijn met Puck, maar vooral om een financieel slaatje te slaan uit de hele situatie. Een happy end zit er dan ook niet in.

Recensie:

Kim van Kooten heeft deze fictieve roman gebaseerd op het verhaal van haar vriendin Pauline Barendregt. Het is makkelijk om je in te leven in het kind van de rekening, Puck. Zij is slachtoffer van de omstandigheden en volkomen afhankelijk van onverantwoordelijke volwassenen, die haar totaal geen veiligheid bieden. Doordat de auteur het vertelstandpunt eerste persoon hanteert, beleeft de lezer alles door de ogen van Puck en haar kinderlijke denkwijze. Hierdoor snap je dat zoiets haar overkomt. Tegelijkertijd doorzie je als volwassen lezer de intenties van de andere personages en kun je voorspellen hoe dingen zullen gaan lopen, terwijl Puck dat nog moet ondervinden.

‘Nou,’ zegt hij dan. ‘Daar ga je.’

Hij pakt me onder mijn oksels om me over de badrand te tillen. Als ik er bijna ben, tilt hij me weer terug. ‘Hm,” zegt hij. ‘Dat kan handiger.’

Hij moet me wel op tien verschillende manieren vasthouden en optillen om erachter te komen wat de handigste manier is. ‘Potverdikkie,’ zegt hij na elke mislukte poging. Ik lach bij elke potverdikke harder. Als hij de handigste manier gevonden heeft –met een hand onder mijn billen door- zwiept hij me over de rand het water in, tussen de eendjes en de bootjes. (Blz.16)

Dit vond ik een goed voorbeeld van wat ik daarmee bedoel. De zogenaamde onhandigheid waar je als goedgelovig kind met open ogen intuint, ookal vind je het een beetje raar.

Hij parkeerde de auto en zette de motor uit. Daarna boog hij zich over me heen om de veiligheidsgordel los te maken. Hij deed het weer heel onhandig. Met zijn ene hand pakte hij de gordel en met zijn andere hand ging hij in mijn broek. Op de stoep stond een vrouw met een hondje. Ze glimlachte naar me. Ik glimlachte terug.

‘Er staat een mevrouw met een hondje,’ zei ik. Hij haalde zijn hand weg. Het openmaken van de veiligheidsriem ging meteen beter. (Blz.28/29)

Het tweehonderdzesendertig pagina’s tellende boek leest makkelijk weg, omdat de hoofdstukken zeer kort zijn en het taalgebruik volks (plat Rotterdams). Sommige woorden worden bewust foutief gespeld om dit dialect tot uitdrukking te laten komen.  Zo heet het hoofdstuk op pag. 17 Oppolsop. De platvloersheid van oma Crooswijk en het lage intellectuele niveau van de moeder worden hierdoor nog extra aangezet. De dialogen zijn alledaags en grappig en nodigen uit om vlot door te lezen. De verteltijd is ongeveer 3 uur.

De situaties en hoofdpersonen die de auteur beschrijft zijn weliswaar levensecht, maar neigen naar clichés. De ‘Tokkie’-familie wordt wel heel dik aangezet met glimmend trainingspak en al. Dat had in mijn ogen wel iets subtieler gemogen. Ook hondje Fifi is naar mijn smaak wat over de top. De moeder gedraagt zich uitermate onvolwassen en het kind neemt die rol over, maar dat een minderjarig kind daadwerkelijk met een makelaar onderhandelt is niet zo geloofwaardig. Toch kon ik me heel levendig een beeld vormen bij het verhaal, hetgeen misschien te maken heeft met het feit dat de auteur al jaren scenarioschrijfster is.

Geschiktheid beoogde lezer:

Dit boek is voor volwassenen geschreven, maar kan makkelijk door jongeren op het voortgezet onderwijs gelezen worden. Het zware onderwerp van kindermisbruik wordt op een luchtige en subtiele manier beschreven. Kim van Kooten wordt nergens heel expliciet en laat veel aan de suggestie over. De boodschap komt desondanks wel over! Ik ben van mening dat de humor ertoe bijdraagt dat dit boek niet te zwaar wordt (het leven is immers een lach en een traan) en een grote doelgroep weet te bereiken. Het is niet moralistisch en het zal jongeren die in eenzelfde situatie verkeren niet helpen, maar het geeft wel hoop. De vrouw op wie dit verhaal gebaseerd is werd namelijk behoorlijk succesvol met een eigen bedrijf en heeft zich ondanks alle narigheid niet klein laten krijgen.