Reactie op de recensie "Boy 7" van Helen
Uijlenbroek door Erik Vloedgraven
Net als Helen heb ik het boek “Boy
7” gelezen en naar aanleiding van de recensie die zij over dit boek heeft
geschreven reageer ik op het gedeelte “eigen mening”.
Helen beschrijft in haar eerste
alinea dat ze vooral werd gegrepen door de wijze waarop het boek is geschreven:
je weet als lezer net zoveel als de hoofdpersoon zelf. Dit maakt dat je gaat
meepuzzelen om erachter te komen hoe de hoofdpersoon zijn geheugen is
kwijtgeraakt. Deze opbouw van het boek, maakt dat het boek vanaf het begin spannend
is. Deze spanning bleef er voor mij alleen niet het gehele boek inzitten. Ik
was er als lezer vrij snel achter wie er verantwoordelijk was voor het
geheugenverlies van Sam. De rest van het verhaal werd daardoor iets
voorspelbaarder en de spanningsboog was voor een deel verdwenen. Dit zorgt ervoor dat
ik niet zoals Helen ‘intens genoten’ heb
van dit boek van Mirjam Mous.
Positiever ben ik over de schrijfwijze van Mous. In haar recensie beschrijft Helen deze als kort met veel actie. Daar
verbindt zij de conclusie aan dat dit het lezen bevordert. Daar kan ik me uitstekend
in vinden. Zeker de cliffhangers aan het eind van ieder deel maken dat je als
lezer door wilt in het verhaal, al werd het voor mij soms voorspelbaar. Vooral
voor jonge lezers zal deze opbouw aantrekkelijk zijn en “Boy 7” tot een
veelgelezen boek maken (voor zover het dat nu nog niet is).
Helen beschrijft in haar recensie
ook, hoe in het “Boy 7” levens van mensen worden gemanipuleerd. De keuze voor
dit thema voor dit boek vond ik zeer gewaagd. Sam komt er in “Boy 7” namelijk
achter dat er geprobeerd wordt om het gedrag van kinderen (tienerjongens) te
controleren en ze misdaden te laten begaan voor het gewin van Cooperation X. Ik vond dit thema zeer interessant en mede daardoor las ik het boek toch in één ruk uit. Mirjam Mous laat namelijk zien wat er kan gebeuren
als mensen geen vrije wil meer hebben. Voor jonge lezers op de middelbare
school kan dit boek letterlijk een leerschool zijn: je leert wat het nut is van
kiezen en de mogelijkheid om zelf keuzes te kunnen maken. Wat dat betreft deed
dit boek me een beetje denken aan “1984” van George Orwell dat een aanklacht is
tegen totalitaire samenlevingen.
Dit thema kwam voor mij het best
tot uiting in de volgende passage (die ik ook de sterkste passage uit het boek
vond):
‘Ik had niets te verliezen. Erger dan dit kan kon het niet worden. Wat
had een leven voor zin als het niet echt je eigen leven was? Als je doen en
laten door een ander bepaald werd. Als een ander keuzes voor je maakte en voor
je dacht. Dat je als een soldaat bevelen opvolgde, al waren ze nog zo
stompzinning of gevaarlijk. Ik was nog liever een kasplantje dan een marionet.’ (Boy
7 p.228-229)
Ondanks dat de spanning voor mij
niet alomtegenwoordig was in het boek, kan ik me er wel in vinden dat het boek
voor middelbare scholieren in de onderbouw (vooral in leerjaar één en twee) goed
te lezen is. Daarnaast is het zelfs nog leerzaam!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten