Reactie Patrick Boekhout op recensie Ewald Hermsen 'Slecht'

Hierbij reageer ik op de samenvatting en het persoonlijk waardeoordeel van Ewald Hermsen over het boek 'Slecht'.

Ik ben het niet helemaal eens met het begin van de samenvatting, waarbij je aangeeft dat ‘’ al snel duidelijk wordt dat hij een relatie had met Elke’’. Dit wordt echter pas enigszins duidelijk zodra de moeder van Elke op het politiebureau arriveert (p.13). De reden waarom Nathan op het politiebureau wordt nog veel langer geheim gehouden voor de lezer. Dat Elke een relatie had gekregen met Raf wordt weliswaar op pagina 21 behandeld, maar er wordt pas op pagina 31 gesproken over de ruzie die de twee hebben gehad. In andere woorden: ik zou de volgorde van de samenvatting veranderen, want je ziet dat qua gebruikte citaten er ook het een en ander door elkaar heen staat. Bovendien wordt het verhaal op zo’n manier verteld dat de lezer steeds meer informatie krijgt over wat er nu precies is gebeurd.


Ik denk dat je het boek qua schrijfstijl en doelgroep goed hebt gecategoriseerd. De schrijfstijl is echt op jongeren aangepast. Voor hen frequenter gebruikte scheldwoorden komen ook nadrukkelijk terug: Trut. Je bent een godverdomde trut, Elke, weet je dat? Fuck zeg, was dat nu zo erg!? (p.67). 
Ik ben zelf niet zozeer van mening dat je door de vertelwijze sympathie opwekt voor Nathan. In het begin zie je al dat hij niet blij is met zichzelf, maar aangezien dit helemaal aan het begin van het verhaal is, kan dit ook walging van zichzelf betreffen: Ik zit al dertien minuten naar die kop te staren, en ik vind hem hoe langer hoe lelijker (p.7). Door de alsmaar opstapelende bewijslast tegen hem, kan ik moeilijk sympathie voor Nathan opwekken. 


Ik vond dit wel een prettig verhaal om te lezen, hoewel de lezer heel veel onnodige afleiding ervaart. We beginnen vlak na de aankomst van Nathan op het politiebureau, waarna de spanning heel lang blijft hangen, mede omdat de lezer niet weet wat er nu precies is voorgevallen. De flashbacks zijn in veel gevallen wel handig en zorgen er voor dat de lezer meer te weten komt over het voorval, deze lezen over het algemeen ook prettig. De scheiding van gedachten en uitspraken is ook mooi geregeld. Regelmatig voert Nathan monologen in zijn hoofd en komen we ook steeds meer te weten. Juist door deze manier van schrijven vind ik dit boek ook zeker een aanrader voor de jeugdige en/of minder gevorderde lezer.