Onder de ketchupwolken - Annabel Pitcher
Titel: Onder de ketchupwolken
Auteur: Annabel Pitcher
Jaar van uitgave: 2014
Plaats van uitgave: Amsterdam
Uitgeverij: Moon
Ik heb iets verkeerds gedaan. Wat ik heb gedaan is afschuwelijk, en weet je wat het ergste is? Ik ben ermee weggekomen.
Samenvatting:
Op de kaft van het boek staat bovenstaande citaat iets ingekort geschreven. Het suggereert dat de hoofdpersoon iets verschrikkelijks heeft gedaan waardoor het boek me vrijwel direct aansprak.
De hoofdpersoon in het boek is Zoe Collins, althans ze noemt zichzelf Zoe. Ze heeft naar eigen zeggen iets verschrikkelijks gedaan en kan het niet langer voor zich houden. Ze moet het aan iemand kwijt en besluit brieven te schrijven aan een ter dood veroordeelde, Stuart Harris, en zo haar geheimen uit de doeken te doen. Een ter dood veroordeelde zal haar immers makkelijker kunnen begrijpen. Ook vindt ze zichzelf laf door haar daad niet op te biechten en ze heeft dan ook een groot respect van Stuart Harris die dit wel heeft gedaan. Ze durft echter niet haar eigen naam en adres op te geven. Ze begint lange brieven te schrijven naar Stuart die je als lezer leest.
Zoe wordt tijdens een feestje verliefd op twee jongens. De ene jongen, Max, is erg populair op school en Zoe is verbaasd als hij interesse in haar lijkt te hebben. Vanwege de aantrekkingskracht en de populariteit van Max besluit ze met hem aan te pappen. De andere jongen is een wat mysterieuze onbekende jongen die haar erg aantrekt en die lacht om haar grappen. Met deze jongen, Aaron, voelt ze een sterke band. Ze ontdekt echter dat de jongens broers zijn. Ze moet erg op haar hoede zijn zodat de beide broers niet merken dat ze met hetzelfde meisje omgaan. Uiteindelijk komt dit uiteraard uit en dreigt ze Aaron kwijt te raken. Na een goed gesprek besluiten ze om samen verder te gaan en Max op de hoogte te stellen. Dit moeten ze echter steeds weer uitstellen omdat er van alles gaande is in het leven van Max: zijn vader gaat opnieuw trouwen waardoor hij wel wat steun kan gebruiken. Aaron en Zoe besluiten Max op de hoogte te stellen op het lentefeest. Max verschijnt hier echter dronken waardoor het weer niet het goede moment lijkt. Als Max het bos inloopt omdat hij moet kotsen en even alleen wil zijn komt Zoe hem achterna. Hij probeert in zijn dronken toestand Zoe haast aan te randen waardoor ze naar Aaron vlucht. Dan komt Max achter de waarheid. Hij rent weer terug het bos in richting de rivier. Als Max en Aaron ruzie krijgen en Zoe en Aaron Max uiteindelijk een duw geven glijdt Max uit en valt naar beneden in de rivier, hij verdrinkt.
Mening:
Het boek sprak me, door het citaat op de kaft, erg aan waardoor ik besloot het te gaan lezen. Mijn verwachtingen waren hooggespannen maar zijn helaas niet uitgekomen. Het verhaal leek niet echt op gang te komen en kabbelde rustig voort. Ik had gehoopt dat er veel spanning in het verhaal zou zitten en uiteindelijk tot een climax zou komen bij de onthulling van het verschrikkelijks dat Zoe op haar geweten zou hebben. Het verhaal draaide hoofdzakelijk om de verliefdheid voor de beide broers en het al dan niet vertellen van de waarheid aan Max.
Glimlachend keek ik hem na terwijl hij langs de Mini van mam rende, langs een jeep, en toen rechtstreeks naar de auto die onder de straatlantaarn stond. Een oude blauwe auto met beslagen raampjes. Ik boog me naar voren toen Max het achterportier opende, instapte en op de achterbank achter Aaron ging zitten. Nou meneer, Harris, er bestaat zoiets als verstomd staan, en ik was dus verstomd toen ik naar mams auto liep. Ik was nog verstomd toen we thuis waren en ik een mok sterke thee zette doordat ik het theezakje er aldoor in liet zakken en er weer uit haalde, en ik mijn best deed het te bevatten. Broer. Bróérs (Pitcher, 2014, p. 97)
Nadat Zoe te weten is gekomen dat Max en Aaron broers zijn stopt ze echter niet met Max aangezien ze Aaron al een paar keer met een ander meisje heeft gezien. Ze gaat er dus vanuit dat Aaron ook dubbelspel speelt. Het verhaal is goed geschreven en bevat leuke woordspelingen zoals 'ketchupwolken', 'veelkleurige spiralen DNA' en 'blauwe vonkjes van het vreugdevuur'.
Toen ik het boek bijna uit had begon ik te vermoeden dat datgene wat Zoe op haar geweten zou hebben vast niet zo heel verschrikkelijk zou zijn als de kaft deed vermoeden. Je leert haar kennen als een echt tienermeisje dat voor het eerst te maken krijgt met een beantwoorde verliefdheid. Ze is zeker niet één van de populaire meisjes van de klas en worstelt zoals elk tienermeisje met onzekerheden. Ze komt sympathiek over waardoor je je haast niet kan voorstellen dat ze iets verschrikkelijks heeft gedaan. Als uiteindelijk uitkomt wat ze heeft gedaan kun je je wel goed voorstellen dat ze zich enorm schuldig voelt maar tegelijkertijd zou je haar gerust willen stellen dat het slechts een ongeluk was waar ze niets aan kon doen.
Ik vond het boek enorm levensecht. Je leert een tienermeisje kennen met alle beslommeringen die daarbij horen: de verliefdheid, het afzetten tegen je ouders, onzekerheden en uiteindelijk de schuldgevoelens. Ik kan me heel goed voorstellen dat tieners zich uitstekend zouden kunnen identificeren met de hoofdpersoon waardoor het boek uitermate geschikt zou zijn voor 15 jaar en ouder. Ik vond het jammer dat de brieven van Zoe nooit een antwoord kregen. Dit is ook niet haar insteek: ze verteld haar echte naam niet en ook haar adres is vals. Persoonlijk had ik het leuk gevonden als het boek was geëindigd met een antwoord van Stuart. Het boek eindigt nu met een brief van Aaron en een deel uit het dagboek van Dot, Zoe's zusje. Opvallend is dat Zoe zich tijdens het verhaal steeds meer verbonden gaat voelen met Stuart Harris. In het begin spreekt ze hem via haar aanhef aan als 'meneer Harris' en aan het eind noemt ze hem 'Stu'. Ze sluit in het begin haar brieven af met 'van Zoe' en aan het eind 'Je Alice Jones' (haar echte naam).
Geschiktheid voor de lezer:
Ik vind het boek uitermate geschikt voor meiden in de leeftijd van 15-18 jaar. Het gaat in op de levensfase van de doelgroep en wat deze doelgroep zich zoal bezighoudt. De spanning is te vinden in de beschrijving van de innerlijke problemen en diepere levensvragen van de personages (van Coillie, 2007, p. 75). Ook speelt de gezinssituatie van Zoe hierin een rol. Het lijkt zeer actueel door het baanverlies van haar vader en de spanningen en ruzies die hieruit voortvloeien. De lezer die graag een spannend verhaal wil lezen moet dit boek echter laten liggen. De kaft suggereert dat het boek wel eens heel spannend zou kunnen worden maar dit wordt niet waargemaakt. Het gaat vooral om de psychologische achtergrond van de hoofdpersoon. Erg interessant voor de lezer die hier van houdt. Het is geen aanrader voor jongens. Ik denk dat zij het boek saai zullen vinden. Wat ik interessant zou vinden om te onderzoeken is of jongeren in de leeftijd van 15 a 16 jaar Zoe zouden bijstaan en haar ervan zouden willen proberen te overtuigen dat het slechts om een ongeluk ging en Zoe zich niet schuldig hoeft te voelen of dat ze haar als schuldige van een moord zouden aanwijzen. Dit laatste kan ik me haast niet voorstellen. Als ik dit boek in de klas zou lezen met mijn leerlingen zou ik hierop inhaken door ze een opdracht te geven waarin ze moeten onderzoeken waar de grenzen liggen, naar hun mening, tussen moord en een ongeluk. Ook zou ik ze de opdracht geven een brief te schrijven naar Zoe en zich voor te doen Als Stuart Harris. Wat zou zijn reactie zijn op de brieven van Zoe?
Bronnen:
- Collie, van J. (2007). Leesbeesten en boekenfeesten. Leuven: Davidsfonds Uitgeverij NV
- Pitcher, A. (2014). Onder de ketchupwolken. Amsterdam: Moon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten