Auteur: Suzanne Collins
Jaar van uitgave: 2009
Titel: De hongerspelen (Nederlandse vertaling)
Plaats van uitgave: Gouda
Uitgeverij: Van Goor uitgeverij
Korte samenvatting
Het verhaal speelt zich af in Panem, het Amerika van de
toekomst. Het land is verdeeld in twaalf districten die geleid worden door het
Capitool. Het Capitool wil graag laten zien dat zij de leiding heeft en
organiseert daarom elk jaar de Hongerspelen waarbij van elk district twee
kinderen naar de arena moeten, maar waarbij maar één iemand levend eindigt. Het
is dus de bedoeling dat ze elkaar doden, zodat ze zelf als laatste overblijven.
Via een loting wordt in elk district bepaald welke twee kinderen mee moeten
doen aan de spelen. Tijdens de loting in district twaalf is Prim (12) degene
die getrokken wordt. Katniss (16) neemt het op voor haar jongere zusje en neemt
vrijwillig haar plaats in. Samen met Peeta, de mannelijke tribuut, wordt ze de
arena ingestuurd. In de arena kan het Capitool bepalen wat er gebeurt. Een
brand, wilde dieren, giftige insecten: niets is ze te gek. Katniss komt uit
district twaalf en is gedoemd om dood te gaan, aangezien district twaalf als
zwakste district bekend staat. Maar Katniss blijkt ontzettend, slim, sterk en
krachtig en ze ontkomt telkens aan de dood. Ze wordt zelfs verliefd op Peeta
wat niet erg handig is, aangezien er maar één van de twee kan blijven
leven. Katniss en Peeta willen of
allebei blijven leven of doodgaan. Ze weten dat ze als laatste over zijn,
aangezien er al 22 keer een kanon is afgegaan en dat betekent dus dat er al 22
doden zijn gevallen. Ze besluiten om een giftige bes in te nemen, waardoor er
helemaal geen winnaar zal zijn. Voor het Capitool is dit geen optie, dus op het
laatste moment laat het Capitool weten dat ze twee winnaars hebben is en dat zowel
Katniss als Peeta dus blijven leven. Op het eind blijkt dat deze actie Katniss
niet in dank wordt afgenomen.
Wat ik zo bijzonder vind aan dit verhaal, is dat de
beschreven situaties absoluut niet levensecht zijn en dat ik me ook niet kan
identificeren met de hoofdpersoon, maar dat het verhaal me toch ontzettend gegrepen
heeft. Ik kan mezelf niet in de hoofdpersoon herkennen, omdat het een stoere
meid is die maar weinig van haar gevoelens laat zien. Zelf ben ik wel iemand die zijn gevoelens laat
zien en merken en ben ik ook niet zo happig op de dood. Ik zou nooit in haar
schoenen hebben durven en willen staan. Toch kon ik niet stoppen met lezen,
omdat het constant spannend is en het verhaal niet langdradig is of gaat
vervelen. Het verhaal begint erg pakkend: ‘Door kinderen uit onze districten te
plukken en ze te dwingen elkaar te vermoorden terwijl wij toekijken, helpt het
Capitool ons eraan herinneren dat we volledig aan hun genade zijn overgeleverd.
Dat we geen schijn van kans maken om nog een opstand te overleven. (De
Hongerspelen, p. 18). Hierdoor is meteen de toon gezet.
Al vrij vlot in het verhaal komt de loting van de tributen, waardoor de spanning meteen in het verhaal zit. Hoe ouder het kind, hoe vaker de naam van het kind op een kaartje staat en hoe groter dus de kans om getrokken te worden: ‘Prim had één papiertje tussen duizenden andere! De kans dat zij getrokken zou worden, was zo klein dat ik niet eens de moeite heb genomen om me zorgen om haar te maken.’(De Hongerspelen, p. 20) …. ‘’Ik bied me aan!’ stoot ik uit. ‘Ik bied me aan als tribuut!’ Er heerst enige verwarring op het podium.’ (De Hongerspelen, p. 21).
Het is niet voor te stellen hoe het zou zijn om te moeten overleven in een gemaakte wereld en alle anderen om je heen te moeten doden. Katniss heeft tijdens de spelen dan ook een pact gesloten met een meisje uit een ander district, Rue. Ze helpen elkaar te overleven, totdat Rue getroffen wordt door een pijl. Ik vond het een heftig stukje om te lezen dat Rue in de armen van Katniss overlijdt: ‘Rues ogen zijn dichtgevallen. Haar borst gaat op en neer, maar heel zwakjes. Mijn keel laat de tranen los en ze glijden over m’n wangen. Maar ik moet het lied afmaken voor haar. … De laatste regels zijn nauwelijks verstaanbaar. …. Alles is rustig en stil. Dan, en het klinkt bijna griezelig, nemen de spotgaaien mijn lied over. Rues kanon gaat af.’ (De Hongerspelen, p. 184). Bij dit stukje heerste er bij mij enerzijds opluchting, aangezien er dus weer iemand dood was en de kans groter werd dat Katniss de Hongerspelen zou gaan winnen. Anderzijds heerste er teleurstelling, omdat Katniss eindelijk een maatje had gevonden met wie ze de anderen kon gaan verslaan.
Het einde van het boek vind ik verrassend. Er wordt gezegd dat er maar één iemand de Hongerspelen kan winnen, maar uiteindelijk blijkt dat ze toch samen overblijven. Dat maakt het einde wel extra mooi natuurlijk. Het volgende stukje zorgt dat er al spanning is voor het tweede deel: ‘Luister, je zit in moeilijkheden. Het gerucht gaat dat het Capitool woedend is, omdat je hen in de arena zo in verlegenheid hebt gebracht.’(De Hongerspelen, p. 276)
Het boek is geschreven voor ‘young adults’, maar ik denk dat ook veel volwassenen erg blij worden van dit mooie boek. Het zal niet voor niets zijn dat er nog twee delen en verfilmingen zijn gemaakt.
Kortom: dit boek is zeker een aanrader en ik kan niet wachten om de andere delen ook te lezen!
Al vrij vlot in het verhaal komt de loting van de tributen, waardoor de spanning meteen in het verhaal zit. Hoe ouder het kind, hoe vaker de naam van het kind op een kaartje staat en hoe groter dus de kans om getrokken te worden: ‘Prim had één papiertje tussen duizenden andere! De kans dat zij getrokken zou worden, was zo klein dat ik niet eens de moeite heb genomen om me zorgen om haar te maken.’(De Hongerspelen, p. 20) …. ‘’Ik bied me aan!’ stoot ik uit. ‘Ik bied me aan als tribuut!’ Er heerst enige verwarring op het podium.’ (De Hongerspelen, p. 21).
Het is niet voor te stellen hoe het zou zijn om te moeten overleven in een gemaakte wereld en alle anderen om je heen te moeten doden. Katniss heeft tijdens de spelen dan ook een pact gesloten met een meisje uit een ander district, Rue. Ze helpen elkaar te overleven, totdat Rue getroffen wordt door een pijl. Ik vond het een heftig stukje om te lezen dat Rue in de armen van Katniss overlijdt: ‘Rues ogen zijn dichtgevallen. Haar borst gaat op en neer, maar heel zwakjes. Mijn keel laat de tranen los en ze glijden over m’n wangen. Maar ik moet het lied afmaken voor haar. … De laatste regels zijn nauwelijks verstaanbaar. …. Alles is rustig en stil. Dan, en het klinkt bijna griezelig, nemen de spotgaaien mijn lied over. Rues kanon gaat af.’ (De Hongerspelen, p. 184). Bij dit stukje heerste er bij mij enerzijds opluchting, aangezien er dus weer iemand dood was en de kans groter werd dat Katniss de Hongerspelen zou gaan winnen. Anderzijds heerste er teleurstelling, omdat Katniss eindelijk een maatje had gevonden met wie ze de anderen kon gaan verslaan.
Het einde van het boek vind ik verrassend. Er wordt gezegd dat er maar één iemand de Hongerspelen kan winnen, maar uiteindelijk blijkt dat ze toch samen overblijven. Dat maakt het einde wel extra mooi natuurlijk. Het volgende stukje zorgt dat er al spanning is voor het tweede deel: ‘Luister, je zit in moeilijkheden. Het gerucht gaat dat het Capitool woedend is, omdat je hen in de arena zo in verlegenheid hebt gebracht.’(De Hongerspelen, p. 276)
Het boek is geschreven voor ‘young adults’, maar ik denk dat ook veel volwassenen erg blij worden van dit mooie boek. Het zal niet voor niets zijn dat er nog twee delen en verfilmingen zijn gemaakt.
Kortom: dit boek is zeker een aanrader en ik kan niet wachten om de andere delen ook te lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten