Hierbij geef ik mijn reactie
op de recensie van Pia over het boek ‘Doe maar dicht maar’.
Van de stichting ‘Doe maar dicht maar’ had ik eerlijk
gezegd tot voor kort nog nooit gehoord. Toen ik pas geleden het boek met
jongerenpoëzie in de schoolbibliotheek tegenkwam en er eens voor ging zitten,
werd ik net als jou meteen heel erg enthousiast. Het ene gedicht dat ik las,
was nog mooier, indrukwekkender dan het ander. Ik heb het boekje dan ook meteen
mee naar huis genomen en heb het daar in één adem uitgelezen.
De voornaamste doelstelling van de stichting: ‘Jongeren
in aanraking brengen met poëzie om hen de schoonheid van taal te laten zien en
hen kennis te laten maken met de mogelijkheden die taal biedt om gevoelens te
uiten’, onderschrijf ik dan ook helemaal.
Op mijn school wordt het onderdeel ‘poëzie’ door de vaksectie Nederlands bewust
overgeslagen. Hier heb ik al meerdere malen discussies over gehad met de andere
leden van de vakgroep. Ik vind dat, zoals jij dat ook in jouw recensie
schrijft, een gemiste kans. Leerlingen van bijvoorbeeld het vmbo kunnen zich op deze manier wellicht
veel beter uiten. Als je de lessen over poëzie enthousiast brengt zijn
leerlingen best te porren om zich door middel van een gedicht te uiten. Zoals
je misschien al tussen de regels door leest, maak ik af en toe toch een lesje
vrij om aandacht te besteden aan ‘poëzie’. Leerlingen reageren vaak enthousiast en de
resultaten zijn ook nog eens verbluffend.
Zoals jij het op een prachtige manier in je recensie beschrijft,
zo voel ik het ook. In de beperktheid van een gedicht heeft elk woord, elke ‘techniek’
een plaats. Geen woord te veel, geen woord te weinig. Elk teken, ook de
witregel, heeft een betekenis. Met deze woorden tref je poëzie recht in het
hart. Zo is poëzie volgens mij ook bedoeld. Volwassenen vinden het al moeilijk
genoeg om zaken die gebeuren in het leven te bevatten. Laat staan voor jongeren
in de leeftijd tussen de 13 en 19 jaar die deze poëzie gemaakt hebben.
Vandaar dat ik me bij jou aansluit en de
docentenhandleiding ga bestellen. Wellicht dat ik binnenkort in een vergadering
van de vaksectie mijn collega’s kan overhalen om tijd in te ruimen voor poëzie
tijdens de lessen Nederlands. Dit ga ik proberen met behulp van onderstaand
gedicht…..
Lettermoord, van
Anna Bastianie Smit (17 jaar)
Lettermoord
Verwijderd uit hun
alfabet
met regels
vastgelegd
en alleen daarin
nog hun waarde.
Maar ik wil geen
lettermoorden plegen
mijn offers zullen
verder leven.
Buig ze in hun
vormen
en gun ze een
dubbele verklaring.
Hoofdwetten en
leestekens doen me niks.
Ik ben inktlustig
seriewoordenaar.
(Doe maar dicht
maar, p. 102)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten